< Job 4 >

1 Entonces Elifaz temanita tomó la palabra y dijo:
Na Temanni Elifas buaa Hiob sɛ,
2 “¿Te molestará por ventura si osamos hablarte? Mas ¿quién puede contener las palabras?
“Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboaseɛ mma no anaa? Hwan na wɔbɛtumi aka nʼano ato mu?
3 Mira, tú has enseñado a muchos, y a las manos débiles dabas fuerza.
Dwene sɛdeɛ wakyerɛkyerɛ nnipa bebree, sɛdeɛ woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛ den.
4 Tus palabras sostenían a los que tropezaban, fortalecías las rodillas que vacilaban.
Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔasunti no den; woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛ mu den.
5 Y ahora que a ti te ha llegado el turno, estás abatido; si Él te toca a ti, quedas turbado.
Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu; aba wo so, na wo ho adwiri wo.
6 ¿No existe ya tu temor (a Dios), tu confianza, ni esperanza, y la rectitud de tu vida?
Wo nyamesuro mma wo ahotosoɔ anaa, na wʼakwan a ɛho nni asɛm mma wo anidasoɔ anaa?
7 Recuerda bien si pereció jamás inocente alguno, ¿y dónde han sido exterminados los justos?
“Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn anaa? Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?
8 Por lo que siempre he visto, los que aran la iniquidad y siembran el mal, eso mismo cosechan,
Sɛdeɛ mahunu no, wɔn a wɔfɛntɛm bɔne ne wɔn a wɔdua ɔhaw no, wɔtwa so aba.
9 Perecen al soplo de Dios, los consume el aliento de su ira.
Sɛ Onyankopɔn home a, wɔsɛe; nʼabufuo ma wɔyera.
10 El bramido del león, la voz del rugiente, y los dientes del leoncillo se quiebran.
Agyata bɛtumi abobom na wɔapɔ so, nanso wɔbɛbubu gyata akɛseɛ no se.
11 Perece el león por falta de presa, y los cachorros de la leona andan dispersos.
Gyata annya haboa a ɔwu, na gyatabereɛ mma no bɔ hwete.
12 En el silencio me llegó una palabra, mi oído solo percibió un murmullo.
“Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me na mʼaso tee no sɛ asomusɛm.
13 Agitado por visiones nocturnas, cuando en profundo sueño caen los hombres,
Wɔ anadwo daeɛso basabasa mu, ɛberɛ a nnipa adeda nnahɔɔ no,
14 se apoderó de mí un susto y espanto que estremeció todos mis huesos.
ehu ne nketenkete kyeree me. Ɛmaa me nnompe nyinaa wosoeɛ.
15 Pasó por delante de mí un espíritu que erizó los pelos de mi cuerpo.
Honhom bi twaa mʼani so, na me ho nwi sɔre gyinaeɛ.
16 Se detuvo, pero no pude conocer su rostro; estaba cual espectro ante mis ojos; y en el silencio oí una voz (que decía):
Ɛgyinaeɛ, nanso, manhunu nʼabɔsuo. Biribi bɛgyinaa mʼanim, na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa sɛ,
17 «¿Acaso el hombre es más justo que Dios? ¿el mortal más puro que su Hacedor?»
‘Onipa dasani bɛtumi atene asene Onyankopɔn? Onipa bɛtumi ayɛ kronn asene ne Yɛfoɔ anaa?
18 Si Él ni de sus mismos ministros se fía, y aun en sus ángeles descubre faltas,
Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfoɔ so, na sɛ ɔka nʼabɔfoɔ mpo anim a,
19 ¿cuánto más en los que habitan en casas de barro, cuyos fundamentos son de polvo y serán roídos (como) por la polilla?
hwan ne onipa a wɔde dɔteɛ anwene no, a ne fapem sisi mfuturo mu na wɔdwerɛ no ntɛm so sene abubummabaa?
20 De la noche a la mañana son exterminados, perecen para siempre sin que nadie repare en ello.
Ɛfiri anɔpahema kɔsi anwummerɛ wɔbubu wɔn mu nketenkete; na wɔyera korakora a obiara nhunu wɔn bio.
21 Se les corta el hilo de su (vida); mueren sin sabiduría.
Wɔtete wɔn ntomadan nhoma mu, ɛno enti wɔwuwu a wɔnnim.’

< Job 4 >