Job 37

1 “Por esto tiembla mi corazón, y salta de su lugar.

A nad tem zdumiewa się serce moje, i porusza się z miejsca swego.

2 Oíd, oíd el trueno de su voz, el ruido que sale de su boca.

Słuchajcie z pilnością grzmienia głosu jego, i dźwięku który wychodzi z ust jego.

3 Lo hace retumbar por toda la extensión del cielo, y su fulgor brilla hasta los confines de la tierra.

Pod wszystkiem niebem prosto go wypuszcza, a światłość jego po wszystkich kończynach ziemi.

4 Tras de Él se oye una voz rugiente; pues truena con la voz de su majestad; y no retiene más (los rayos) cuando se oye su voz.

Za nią wnet huczy dźwiękiem, grzmi głosem zacności swojej, i nie odkłada innych rzeczy, gdy bywa słyszany głos jego.

5 Truena la voz de Dios y obra maravillas, hace cosas grandes e inescrutables.

Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy.

6 Pues a la nieve dice: «¡Baja a la tierra!» Él (envía) la lluvia y los aguaceros torrenciales.

Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.

7 Sobre la mano de todos pone un sello, para que todos conozcan Su obra.

Rękę wszystkich ludzi zawiera, aby nikt z ludzi nie doglądał roboty swojej.

8 Las fieras se retiran a sus cubiles, y descansan en sus guaridas.

Tedy zwierz wchodzi do jaskini, a w jamach swoich zostaje.

9 De sus cámaras sale el huracán, y del norte viene el frío.

Wicher z skrytych miejsc wychodzi, a zima z wiatrów północnych.

10 Al soplo de Dios se forma el hielo, y en su derretimiento se ensanchan las aguas.

Tchnieniem swojem Bóg czyni lód, tak iż się szerokość wód ściska.

11 Él carga con vapor la nube, y la nube esparce sus fulgores,

Także dla pokropienia ziemi obciąża obłok, i rozpędza chmurę światłem swojem.

12 que dando vueltas según sus planes hacen lo que Él manda sobre la redondez de la tierra;

A ten się obraca w koło według rady jego, aby czynił wszystko, co Bóg rozkaże, na oblicze okręgu ziemskiego.

13 ora para corrección de su tierra, ora para mostrar su misericordia.

A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności.

14 Esto, oh Job, escúchalo bien, detente, y considera las maravillas de Dios.

Słuchajże tego pilnie, Ijobie! zastanów się, a uważaj dziwne sprawy Boże.

15 ¿Sabes tú cómo Dios las realiza, y cómo hace relampaguear la luz de sus nubes?

Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego?

16 ¿Conoces tú el balanceo de las nubes, las maravillas de Aquel que es perfecto en saber?

Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności?

17 ¿ (Sabes) tú por qué se calientan tus vestidos, cuando la tierra se calla bajo el soplo del Austro?

Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?

18 ¿Extendiste tú con Él el firmamento, tan sólido como un espejo fundido?

Izażeś z nim rozpościerał niebiosa, które są trwałe, a zwierciadłu odlewanemu podobne?

19 Díganos qué debemos responderle, ya que no sabemos qué decirle, siendo como somos ignorantes.

Ukażże nam, co mu mamy powiedzieć; bo nie możemy sporządzić słów dla ciemności.

20 Mas ¿hay que contarle lo que yo digo? pues el hombre, por más que hable, no es más que una nada.

Izali mu kto odniesie to, cobym mówił? I owszem, gdyby to kto przedłożył, byłby pewnie pożarty.

21 Ahora ya no se ve la luz, aquel resplandor en el firmamento; pasó el viento, y lo deja despejado.

Wszak teraz nie mogą ludzie patrzyć i na światło, gdy jest jasne na obłokach, gdy wiatr przechodzi, i przeczyszcza je.

22 Del norte viene áureo (brillo), la terrible majestad, que envuelve a Dios.

Od północy jako złoto przychodzi, ale w Bogu straszniejsza jest chwała.

23 Él Todopoderoso, el inaccesible, es grande en poder y juicio, es rico en justicia, y no oprime a nadie.

Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi.

24 Por eso han de temerlo los hombres: no mira Él a los que se creen sabios.”

Przetoż boją się go ludzie; nie ma względu na żadnego, by też był i najmędrszy.