Job 29

1 Siguió Job explicando y dijo:

Job vervolgde zijn rede, en sprak

2 “¡Ojalá volviera a ser como en los meses pasados, como en los días en que Dios me protegía,

Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

3 cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y su luz me guiaba en las tinieblas!

Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

4 ¿Cuál era en la madurez de mi vida, cuando era amigo de Dios y Este guardaba mi morada;

Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

5 cuando el Todopoderoso estaba conmigo, y me rodeaban mis hijos;

Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

6 cuando lavaba mis pies con leche, y de la roca me brotaban ríos de aceite.

Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

7 (En aquel tiempo) cuando yo salía a la puerta de la ciudad, y en la plaza establecía mi asiento,

Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

8 los jóvenes al verme se retiraban, y los ancianos se levantaban, y se mantenían en pie.

Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

9 Los príncipes contenían la palabra, y ponían su mano sobre la boca.

Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

10 Se callaba la voz de los magnates y su lengua se pegaba a su paladar.

De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

11 El que me escuchaba, me llamaba dichoso, y el ojo que me veía, daba señas en favor mío.

Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

12 Yo libraba al pobre que pedía auxilio, y al huérfano que no tenía sostén.

Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

13 Sobre mí venía la bendición del que hubiera perecido, y yo alegraba el corazón de la viuda.

Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

14 Me revestía de justicia, y esta me revestía a mí, mi equidad me servía de manto y tiara.

Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

15 Era yo ojo para el ciego, y pie para el cojo,

Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

16 padre de los pobres, que examinaba con diligencia aun la causa del desconocido.

Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

17 Quebraba los colmillos del malvado, y de sus dientes arrancaba la presa.

Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

18 Por lo cual me decía: «Moriré en mi nido, y mis días serán tan numerosos como la arena;

Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

19 mi raíz se extenderá hacia las aguas, y el rocío pasará la noche en mis hojas.

Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

20 Será siempre nueva en mí la gloria mía, y mi arco se renovará en mi mano.»

Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

21 A mí me escuchaban sin perder la paciencia, aguardando silenciosamente mi consejo.

Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

22 Después de hablar ya no respondía nadie, porque (cual rocío) caían sobre ellos mis palabras.

Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

23 Me esperaban como se espera la lluvia, abrían su boca como a la lluvia tardía.

Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

24 Si les sonreía estaban admirados, y se alegraban de esa luz de mi rostro.

Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

25 Yo decidía su conducta y me sentaba a la cabecera, habitaba como un rey entre sus tropas, cual consolador un medio de los afligidos.”

Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.