Psalmi 2

1 Zakaj besnijo pogani in ljudstvo domišlja prazno stvar?

Waarom razen de volken, Bluffen de naties,

2 Kralji zemlje so se usmerili in vladarji se skupaj posvetujejo zoper Gospoda in zoper njegovega maziljenca, rekoč:

Komen de koningen der aarde bijeen, Spannen de vorsten samen tegen Jahweh en zijn Gezalfde:

3 »Pretrgajmo njihove vezi in odvrzimo njihove vrvi od sebe.«

"Laat ons hun ketens verbreken, Ons van hun boeien ontslaan!"

4 Tisti, ki sedi v nebesih, se bo smejal. Gospod jih bo imel v posmeh.

Die in de hemelen woont, lacht hen uit, Jahweh bespot ze;

5 Potem jim bo govoril v svojem besu in jih nadlegoval v svojem bridkem nezadovoljstvu.

Dan dreigt Hij ze toornig, Doet ze rillen voor zijn gramschap:

6 »Vendarle sem jaz postavil svojega kralja na svoji sveti gori Sion.«

"Ik zelf stel Mij een koning aan, Op Sion, mijn heilige berg!"

7 Oznanil bom odlok. Gospod mi je rekel: »Ti si moj Sin. Ta dan sem te rodil.

Nu wil Ik Jahweh’s beslissing verkonden; Hij heeft Mij gezegd: Gij zijt mijn Zoon; Ik heb U heden verwekt.

8 Zahtevaj od mene in dal ti bom pogane za tvojo dediščino in najbolj oddaljene kraje zemlje za tvojo posest.

Vraag Mij: dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel, En de grenzen der aarde tot uw bezit;

9 Zdrobil jih boš z železno palico, raztreščil jih boš na koščke kakor lončarjevo posodo.«

Gij moogt ze vermorzelen met ijzeren knots, En stuk slaan als een aarden pot.

10 Zatorej bodite sedaj modri, oh vi kralji. Dajte se poučiti, vi sodniki zemlje.

Koningen, bedenkt het dus wel; Weest gewaarschuwd, wereldregeerders!

11 Gospodu služite s strahom in veselite se s trepetanjem.

Dient Jahweh in vreze; Beeft, en kust Hem de voeten!

12 Poljubite Sina, da ne bi bil jezen in ne izginete iz poti, ko je njegov bes le malo razvnet. Blagoslovljeni so vsi, ki svoje upanje položijo vanj.

Anders ontsteekt Hij in toorn, en loopt gij uw verderf tegemoet, Want licht kan zijn gramschap ontvlammen. Gelukkig, wie tot Hem zijn toevlucht neemt!