Žalostinke 5
1 Spomni se, oh Gospod, kaj je prišlo nad nas. Preudari in poglej našo grajo.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Naša dediščina je obrnjena k tujcem, naše hiše k neznancem.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Sirote smo in brez očeta, naše matere so kakor vdove.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Svojo vodo smo pili za denar; naš les nam je prodan.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Naši vratovi so pod preganjanjem. Trudimo se, pa nimamo počitka.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Roko smo izročili k Egipčanom in k Asircem, da bi bili nasičeni s kruhom.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Naši očetje so grešili in jih ni in mi smo nosili njihove krivičnosti.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Služabniki so vladali nad nami. Nikogar ni, da bi nas osvobodil iz njihove roke.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Svoj kruh smo prinašali z nevarnostjo za svoja življenja, zaradi meča iz divjine.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Naša koža je bila črna kakor peč zaradi strašne lakote.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Posiljevali so ženske na Sionu in device v Judovih mestih.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Z njihovo roko so obesili prince. Obrazi starešin niso bili spoštovani.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Zajeli so mladeniče, da meljejo in otroci so padali pod lesom.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Starešine so odšli od velikih vrat, mladeniči od svoje glasbe.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Veselje našega srca je prenehalo, naš ples je obrnjen v žalovanje.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Krona je padla iz naše glave. Gorje nam, da smo grešili!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Zaradi tega peša naše srce, zaradi teh stvari so zatemnjene naše oči.
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Zaradi gore Sion, ki je zapuščena, lisice hodijo po njej.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ti, oh Gospod, ostajaš na veke, tvoj prestol od roda do roda.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Zakaj nas pozabljaš na veke in nas zapuščaš za tako dolgo?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Obrni nas k sebi, oh Gospod in mi bomo obrnjeni; obnovi naše dni kakor od davnine.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Toda popolnoma si nas zavrgel. Zelo si ogorčen zoper nas.
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
