Žalostinke 3
1 Jaz sem človek, ki je videl stisko s palico njegovega besa.
Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
2 Vodil me je in me privedel v temo, toda ne v svetlobo.
Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
3 Zagotovo je obrnjen zoper mene; svojo roko je obračal zoper mene ves dan.
Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
4 Postaral je moje meso in mojo kožo, zlomil je moje kosti.
Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
5 Zidal je zoper mene in me obdal z žolčem in muko.
Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
6 Postavil me je v temne kraje, kakor tiste, ki so mrtvi od davnine.
Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
7 Ogradil me je naokoli, da ne morem priti ven. Mojo verigo je naredil težko.
Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
8 Tudi ko jokam in vpijem, on ustavlja mojo molitev.
Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
9 Moje steze je obdal s klesanim kamnom, moje poti je storil sprijene.
Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
10 Bil mi je kakor medved, ki preži v zasedi in kakor lev na skrivnih krajih.
Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
11 Moje poti je obrnil vstran in me raztrgal. Naredil me je zapuščenega.
Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
12 Upognil je svoj lok in me postavil kakor tarčo za puščico.
Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
13 Puščicam svojega tula je storil, da vstopijo v mojo notranjost.
Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
14 Bil sem v posmeh vsemu svojemu ljudstvu in ves dan njihova pesem.
Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
15 Nasičeval me je z grenkobo, opijanjal me je s pelinom.
Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
16 Prav tako je moje zobe zlomil z ostrimi kamni, pokril me je s pepelom.
Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
17 Mojo dušo si odstranil daleč stran od miru. Pozabil sem uspevanje.
De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
18 Rekel sem: »Moja moč in moje upanje je izginilo od Gospoda,
Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
19 spominjajoč se moje stiske in moje bede, pelina in žolča.
Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
20 Moja duša jih ima še vedno v spominu in je ponižana v meni.
Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
21 To si ponovno kličem v svoj um, zato imam upanje.
Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
22 To je od Gospodovih milosti, da nismo použiti, ker njegova sočutja ne odnehajo.
Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
23 Ta so nova vsako jutro. Velika je tvoja zvestoba.
Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
24 Gospod je moj delež, pravi moja duša, zato bom upal vanj.
Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
25 Gospod je dober vsem tistim, ki čakajo nanj; duši, ki ga išče.
Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
26 Dobro je, da bi človek upal in tiho čakal na Gospodovo rešitev duše.
Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
27 Dobro je za človeka, da nosi jarem v svoji mladosti.
Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
28 Sedi sam in molči, ker ga je nosil na sebi.
Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
29 Svoja usta polaga v prah, morda bi bilo lahko še upanje.
Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
30 Svoje lice daje tistemu, ki ga udarja, napolnjen je z grajo.
Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
31 Kajti Gospod ne bo zavrgel na veke,
Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
32 toda čeprav je povzročil žalost, bo vendar imel sočutje glede na množico svojih usmiljenj.
Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
33 Kajti on ni voljan prizadeti niti užalostiti človeških otrok.
Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
34 Da bi pod svojimi stopali zdrobil vse jetnike zemlje,
Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
35 da bi odvrnil človekovo pravico pred obrazom Najvišjega,
Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
36 da človeka spodkoplje v njegovi pravdi, [tega] Gospod ne odobrava.
Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
37 Kdo je tisti, ki pravi in se to zgodi, ko Gospod tega ne zapove?
Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
38 Iz ust Najvišjega ne izhaja zlo in dobro?
Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
39 Zakaj se živeči človek pritožuje, človek zaradi kaznovanja svojih grehov?
Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
40 Preiščimo in preizkusimo svoje poti in se ponovno obrnimo h Gospodu.
Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
41 Vzdignimo svoja srca s svojimi rokami k Bogu v nebesih.
Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
42 Pregrešili smo se in uprli. Ti nisi oprostil.
Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
43 Pokril si [nas] s svojo jezo in nas preganjal. Umoril si, nisi se usmilil.
Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
44 Pokril si se z oblakom, da naša molitev ne bi šla skozi.
U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
45 Naredil si nas kakor izvržek in zavrnitev v sredi ljudstev.
Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
46 Vsi naši sovražniki so odprli svoja usta zoper nas.
Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
47 Strah in zanka sta prišla nad nas, opustošenje in uničenje.
Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
48 Moje oko teče navzdol z rekami voda, zaradi uničenja hčere mojega ljudstva.
Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
49 Moje oko se izliva in ne preneha, brez kakršnegakoli predaha,
Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
50 dokler Gospod ne pogleda dol in ne pogleda iz nebes.
Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
51 Moje oko prizadeva moje srce, zaradi vseh hčera mojega mesta.
Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
52 Moji sovražniki so me boleče preganjali kakor ptico, brez vzroka.
Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
53 Moje življenje so odsekali v grajski ječi in name vrgli kamen.
Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
54 Vode so mi tekle čez glavo; potem sem rekel: »Odsekan sem.«
Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
55 Klical sem k tvojemu imenu, oh Gospod, iz globine grajske ječe.
Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
56 Slišal si moj glas. Ne skrivaj svojega ušesa ob mojem dihanju, ob mojem klicu.
Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
57 Priteguješ me na dan, ko sem klical k tebi. Ti praviš: »Ne boj se.«
Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
58 Oh Gospod, zagovarjal si pravde moje duše, odkupil si moje življenje.
Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
59 Oh Gospod, videl si mojo krivico. Ti sodi mojo pravdo.
Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
60 Videl si vse njihovo maščevanje in vse njihove zamisli zoper mene.
Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
61 Slišal si njihovo grajo, oh Gospod in vse njihove zamisli zoper mene;
Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
62 ustnice tistih, ki se vzdigujejo zoper mene in njihovo premišljevanje zoper mene ves dan.
Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
63 Glej, njihovo usedanje in njihovo vzdigovanje; jaz sem njihova glasba.
Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
64 Vrni jim povračilo, oh Gospod, glede na delo njihovih rok.
Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
65 Daj jim bridkost srca, svoje prekletstvo nad njimi.
Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
66 Preganjaj jih in jih uniči v jezi izpod Gospodovih nebes.
Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
