Job 7

1 Mar ni določen čas za človeka na zemlji? Mar niso njegovi dnevi prav tako podobni najemnikovim dnevom?

۱ «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

2 Kakor si služabnik iskreno želi sence in kakor najemnik gleda za nagrado svojega dela,

۲ مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است،

3 tako sem prisiljen, da posedujem mesece ničnosti in naporne noči so mi določene.

۳ همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته.

4 Ko se uležem, rečem: ›Kdaj bom vstal in bo noč minila? Poln sem premetavanja sem ter tja do jutranjega svitanja.

۴ چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.

5 Moje meso je pokrito z ličinkami in grudami prahu; moja koža je razpokana in postala je gnusna.

۵ جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.

6 Moji dnevi so bolj nagli kakor tkalski čolniček in preživeti so brez upanja.

۶ روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود.

7 Oh, spomnite se, da je moje življenje veter. Moje oko ne bo več videlo dobrega.

۷ به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید.

8 Oko tistega, ki me je videlo, me ne bo več videlo. Tvoje oči so na meni, mene pa ni.

۸ چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود.

9 Kakor je oblak použit in izginil proč, tako kdor gre dol h grobu, ne bo več prišel gor. (Sheol h7585)

۹ مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید. (Sheol h7585)

10 Ne bo se več vrnil k svojemu domu niti ga njegov kraj ne bo več poznal.

۱۰ به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت.

11 Zato ne bom zadrževal svojih ust; govoril bom v tesnobi svojega duha, pritoževal se bom v grenkobi svoje duše.

۱۱ پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

12 Mar sem morje ali kit, da ti postavljaš stražo nad menoj?

۱۲ آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

13 Ko rečem: ›Moja postelja me bo tolažila, moje ležišče bo lajšalo mojo pritožbo, ‹

۱۳ چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد،

14 takrat me ti strašiš s sanjami in me prek videnj spravljaš v grozo,

۱۴ آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی.

15 tako da moja duša raje izbira dušenje in smrt, kakor pa moje življenje.

۱۵ به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم.

16 To se mi gabi. Ne bi hotel živeti večno. Pustite me samega, kajti moji dnevi so ničevost.

۱۶ کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

17 Kaj je človek, da bi ga ti poveličeval? In da bi svoje srce naravnal nanj?

۱۷ «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟

18 Da bi ga ti obiskoval vsako jutro in ga preizkušal vsak trenutek?

۱۸ و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟

19 Kako dolgo ne boš odšel od mene niti me ne boš pustil samega, dokler ne pogoltnem svoje sline?

۱۹ تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم.

20 Grešil sem. Kaj ti bom storil, oh ti, varuh ljudi? Zakaj si me postavil kakor znamenje zoper tebe, tako da sem breme samemu sebi?

۲۰ من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟

21 Zakaj ne odpustiš mojega prestopka in ne odvzameš moje krivičnosti? Kajti sedaj bom spal v prahu in iskal me boš zjutraj, toda mene ne bo.«

۲۱ و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»