Job 6
1 Toda Job je odgovoril in rekel:
Job antwoordde, en sprak:
2 »Oh, da bi bila moja žalost temeljito stehtana in moja katastrofa skupaj položena na tehtnico!
Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
3 Kajti sedaj bi bila ta težja kakor morski pesek. Zato so moje besede požrte.
Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
4 Kajti puščice Vsemogočnega so znotraj mene, njihov strup vpija mojega duha. Strahote od Boga se postrojujejo zoper mene.
Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
5 Mar divji osel riga, kadar jé travo? Mar muka vol nad svojo krmo?
Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
6 Mar se lahko to, kar je neokusno, jé brez soli? Ali je sploh kaj okusa v jajčnem beljaku?
Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
7 Stvari, ki se jih moja duša ni hotela dotikati, so kakor moja hrana žalosti.
Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
8 Oh, da bi lahko imel svojo zahtevo in da bi mi Bog zagotovil stvar, po kateri hrepenim!
Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
9 Celo da bi to ugajalo Bogu, da me uniči, da bi popustil svojo roko in me odrezal!
Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
10 Potem bi vendar imel tolažbo; da, otrdil bi se v bridkosti. Naj mi ne prizanese, kajti nisem prikrival besed Svetega.
Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
11 Kaj je moja moč, da bi upal? Kaj je moj konec, da bi podaljšal svoje življenje?
Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
12 Mar je moja moč moč kamnov? Ali je moje meso iz brona?
Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
13 Mar ni moja pomoč v meni? In ali je modrost popolnoma pregnana od mene?
Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
14 Tistemu, ki peša, naj bi bilo izkazano usmiljenje od njegovega prijatelja, toda on zapušča strah Vsemogočnega.
Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
15 Moji bratje so varljivo postopali kakor potok in kakor tok potokov so prešli,
Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
16 ki so potemneli zaradi razloga ledu in na katerih je skrit sneg.
Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
17 Kadar se ogrejejo, izginejo. Ko je vroče, so použiti iz svojega kraja.
Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
18 Steze njihove poti so obrnjene stran; gredo v nič in izginejo.
Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
19 Krdela iz Temá so gledala, skupine iz Sabe so čakale nanje.
De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
20 Zbegani so bili, ker so upali. Prišli so tja in bili osramočeni.
Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
21 Kajti sedaj ste nič, vidite moje zavračanje in ste prestrašeni.
Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
22 Mar sem rekel: ›Prinesite k meni?‹ ali ›Dajte mi nagrado iz svojega imetja?‹
Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
23 ali: ›Osvobodite me pred sovražnikovo roko?‹ ali ›Odkupite med pred roko mogočnega?‹
Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
24 Účite me in držal bom svoj jezik in dajte mi razumeti, kje sem se motil.
Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
25 Kako prepričljive so prave besede! Toda kaj vaše razpravljanje ošteva?
Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
26 Mar si domišljate, da grajate besede in govore tistega, ki je obupan, ki so kakor veter?
Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
27 Da, vi nadvladate osirotelega in kopljete jamo za svojega prijatelja.
Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
28 Zdaj torej bodite zadovoljni. Poglejte name, kajti to vam je očitno, če lažem.
Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
29 Vrnite se, prosim vas, naj to ne bo krivičnost. Da, ponovno se vrnite, moja pravičnost je v tem.
Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
30 Mar je na mojem jeziku krivičnost? Ne more moj okus razločevati sprevrženih stvari?
Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
