Job 4
1 Potem je Elifáz Temánec odgovoril in rekel:
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 » Če se poskušamo posvetovati s teboj, ali boš užaloščen? Toda kdo se lahko vzdrži pred govorjenjem?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Glej, mnoge si poučeval in okrepil si šibke roke.
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 Tvoje besede so podpirale tistega, ki je padal in krepil si slabotna kolena.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 Toda sedaj je to prišlo nadte in ti slabiš; dotika se te in si zaskrbljen.
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Mar ni to tvoj strah, tvoje zaupanje, tvoje upanje in poštenost tvojih poti?
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 Spomni se, prosim te, kdo se je kdajkoli pogubil, pa je bil nedolžen? Ali kje so bili pravični odsekani?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 Celo kakor sem jaz videl, tisti, ki orjejo krivičnost in sejejo zlobnost, isto [tudi] požanjejo.
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 Z Božjim udarcem umrejo in z dihom njegovih nosnic so použiti.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Rjovenje leva, glas krutega leva in zobje mladih levov so zlomljeni.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Star lev gine zaradi pomanjkanja plena, mladiči arogantnega leva pa so razkropljeni naokoli.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 Torej stvar je bila na skrivnem privedena k meni in moje uho je nekaj tega sprejelo.
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 V mislih od nočnih videnj, ko na človeka pade globoko spanje,
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 je strah prišel nadme in trepetanje, kar je vsem mojim kostem povzročilo, da so se tresle.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 Potem je duh zdrsnil mimo mojega obraza, dlake mojega mesa so se naježile.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Ta je mirno stal, toda nisem mogel razločiti njegove oblike. Podoba je bila pred mojimi očmi, tam je bila tišina in zaslišal sem glas, rekoč:
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 ›Ali bo smrten človek pravičnejši kakor Bog? Ali bo človek čistejši kakor njegov stvarnik?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 Glej, nobenega zaupanja ne polaga v svoje služabnike in njegovi angeli so zadolženi z neumnostjo.
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 Kako veliko manj v tiste, ki prebivajo v ilnatih hišah, katerih temelj je prah, ki so zdrobljene pred moljem?
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Uničeni so od jutra do večera, pogubljajo se na veke, ne da bi se kdorkoli oziral na to.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Mar ni njihova odličnost, ki je v njih, odšla proč? Umirajo, celo brez modrosti.‹«
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
