Job 37
1 Tudi ob tem moje srce trepeta in je premaknjeno iz svojega mesta.
Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
2 Pozorno prisluhnite hrupu njegovega glasu in zvoku, ki gre iz njegovih ust.
Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
3 Tega usmerja pod celotnim nebom in svoje bliskanje do koncev zemlje.
Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
4 Za tem rjovi glas. Grmi z glasom svoje odličnosti in ne bo jih zadržal, ko se zasliši njegov glas.
Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
5 Bog s svojim glasom čudovito grmi. Dela velike stvari, ki jih ne moremo doumeti.
Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
6 Kajti snegu pravi: ›Bodi na zemlji, ‹ podobno majhnemu dežju in velikemu dežju njegove moči.
Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
7 Pečati roko vsakega človeka, da bi vsi ljudje lahko poznali njegovo delo.
Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
8 Potem gredo živali v brloge in ostanejo na svojih mestih.
Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
9 Iz juga prihaja vrtinčast veter in mraz iz severa.
Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
10 Z dihom Boga je dana zmrzal in širina vodá je omejena.
Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
11 Tudi z namakanjem obtežuje debel oblak. Razpršuje svoj svetli oblak.
Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
12 Ta je obrnjen ob njegovih nasvetih, da lahko naredijo karkoli jim zapoveduje na obličju zemeljskega [kroga] na zemlji.
Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
13 Povzroča mu, da pride, bodisi za grajanje ali za njegovo deželo ali za usmiljenje.
Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
14 Prisluhni temu, oh Job. Stoj mirno in preudari čudovita Božja dela.
Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
15 Ali veš, kdaj jih je Bog razporedil in svetlobi svojega oblaka velel, da zasije?
Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
16 Mar poznaš izravnavanja oblakov, čudovita dela njega, ki je popoln v spoznanju?
Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
17 Kako so tvoje obleke tople, ko z južnim vetrom umiri zemljo?
Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
18 Ali si ti z njim razprostrl nebo, ki je močno in kakor staljeno zrcalo?
Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
19 Pouči nas, kaj mu bomo rekli, kajti svojega govora ne moremo urediti zaradi teme.
Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
20 Mar mu bo povedano, da jaz govorim? Če človek govori, bo zagotovo požrt.
Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
21 Sedaj ljudje ne vidimo svetle svetlobe, ki je v oblakih, toda veter gre mimo in jih očisti.
Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
22 Lepo vreme prihaja iz severa. Z Bogom je strašno veličanstvo.
En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
23 Glede Vsemogočnega, ne moremo ga srečati. Odličen je v moči, v sodbi in v obilici pravice. Ne bo prizadel.
Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
24 Ljudje se ga zato bojijo. Ne ozira se na nobenega od tistih, ki so modrega srca.«
Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
