< Job 16 >

1 Potem je Job odgovoril in rekel:
Job antwoordde, en sprak:
2 »Slišal sem mnoge takšne stvari. Vi vsi ste bedni tolažniki.
Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
3 Mar bodo besede ničnosti imele konec? Ali kaj te opogumlja, da odgovarjaš?
Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
4 Tudi jaz bi lahko govoril, kakor delate vi. Če bi bila vaša duša namesto moje duše, bi lahko kopičil besede zoper vas in z glavo zmajeval nad vami.
Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
5 Toda jaz bi vas želel okrepiti s svojimi usti in premikanje mojih ustnic bi omililo vašo žalost.
U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
6 Čeprav govorim, moja žalost ni zmanjšana in čeprav potrpim, koliko sem olajšan?
Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
7 Toda sedaj me je naredil izmučenega. Vso mojo skupino si naredil zapuščeno.
De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
8 Napolnil si me z gubami, ki so priča zoper mene. Moja pustost vstaja v meni in pričuje v moj obraz.
Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
9 Trga me v svojem besu ta, ki me sovraži. Nad menoj škripa s svojimi zobmi. Moj sovražnik svoje oči ostri nad menoj.
Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
10 S svojimi usti so zevali vame. Grajalno so me udarili na lice. Skupaj so se zbrali zoper mene.
Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
11 Bog me je izročil brezbožnim in me predal v roke zlobnih.
Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
12 Bil sem sproščen, toda razlomil me je. Prijel me je tudi za moj vrat in me stresel na koščke in me postavil za svoje znamenje.
Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
13 Njegovi lokostrelci so me obdali naokoli, on mojo notranjost cepi narazen in ne prizanaša; moj žolč izliva na tla.
Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
14 Lomi me z vrzeljo nad vrzeljo, nadme teče kakor velikan.
Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
15 Sešil sem vrečevino na svoji koži in svoj rog omadeževal v prahu.
Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
16 Moj obraz je zapacan od joka in na mojih vekah je smrtna senca,
Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
17 ne zaradi kakršnekoli nepravičnosti na mojih rokah. Tudi moja molitev je čista.
Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
18 Oh zemlja, ne pokrij moje krvi in naj moj jok nima prostora.
Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
19 Tudi sedaj, glej, moja priča je v nebesih in moje pričevanje je na višini.
Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
20 Moji prijatelji me zasmehujejo, toda moje oko izliva solze k Bogu.
Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
21 Oh, da bi se nekdo lahko potegoval za človeka pri Bogu, kakor se človek poteguje za svojega bližnjega!
O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
22 Ko pride nekaj let, potem bom šel pot, od koder se ne bom vrnil.
Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.

< Job 16 >