< Песнь песней Соломона 5 >

1 Да снидет брат мои в вертоград свой и да яст плод овощий своих. Внидох в вертоград мой, сестро моя невесто: оымах смирну мою со ароматами моими, ядох хлеб мой с медом моим, пих вино мое с млеком моим. Ядите, ближнии, и пийте и упийтеся, братия.
«Ja, eg kjem til min hage, mi syster, mi brur, min myrra og balsam eg plukkar, mitt brød og min honning eg et og drikk min vin og mi mjølk. Ete lagsbrør, drikk dykkar nøgd, vener.»
2 Аз сплю, а сердце мое бдит: глас брата моего ударяет в двери: отверзи ми, сестро моя, ближняя моя, голубице моя, совершенная моя: яко глава моя наполнися росы, и власи мои капель нощных.
«Eg låg og sov. Men mitt hjarta vakte, høyr! Der bankar min ven: Mi syster, min hugnad, lat upp, du mi duva, mi frægd! Mitt hovud er vått, av nattedogg lokkarne dryp.»
3 Совлекохся ризы моея, како облекуся в ню? Умых нозе мои, како оскверню их?
«Eg hev teke av meg kjolen, skal eg klæda på meg att? Eg hev tvege mine føter, skal eg sulka deim til att?»
4 Брат мой посла руку свою сквозе скважню, и чрево мое вострепета от него.
Min ven rette handi gjenom loka inn, då kløkktest mitt hjarta for hans skuld.
5 Востах аз отверсти брату моему: руце мои искапаша смирну, персты мои смирны полны на руках заключения.
So reis eg upp, vilde opna for min ven, av handi mi myrra det draup, av fingrarne rennande myrra det flaut og på dørlåset rann.
6 Отверзох аз брату моему: брат мой прейде. Душа моя изыде в слово его: взысках его, и не обретох его: звах его, и не послуша мене.
So opna eg døri for min ven - då venen var kvorven burt. Og hugsprengd eg tenkte på hans ord. Eg søkte, men ikkje honom fann. Eg ropa på han, men ikkje gav han svar.
7 Обретоша мя стражие обходящии во граде: биша мя, язвиша мя, взяша верхнюю ризу от мене стражие стеннии.
Meg vaktaran’ møtte som i byen sveiv, dei meg slo, gav meg sår, og sløret ifrå meg dei tok, vaktaran’ på murom.
8 Заклях вы, дщери Иерусалимския, в силах и в крепостех селных: аще обрящете брата моего, возвестите ему, яко уязвлена любовию аз есмь.
Eg hjarteleg bed dykk, Jerusalems døtter, um de skulde finna min ven, - ja, kva skal de honom segja? - At sjuk av kjærleik eg er.
9 Что брат твой паче брата, добрая в женах? Что брат твой от брата, яко тако закляла еси нас?
«Kva er din ven framom andre vener, du fagraste dros? Kva er din ven framum andre, når du naudbed oss so?»
10 Брат мой бел и чермен, избран от тем:
«Min ven er ljosleitt og raud, utmerkt framum ti tusund.
11 глава его злато избранно, власы его кудрявы, черны яко вран:
Hovudet skiraste gull, palmegreiner er lokkarn’, svarte som ein ramn.
12 очи его яко голубицы на исполнениих вод, измовени во млеце, седящыя в наполнениих (вод):
Augo som duvor ved rennande å, dei som laugar seg i mjølk ved braddfull sjø.
13 ланиты его аки фиалы аромат, прозябающыя благовоние: устне его крины, каплющии смирну полну:
Kinni som balsam-sengjer, som dåmurt-skrin. Lipporne liljor, som dryp av rennande myrra.
14 руце его обточены златы, наполнены фарсиса: чрево его сосуд слоновый на камени сапфирове:
Henderne teiner av gull med krysolitar sette, midja av filsbein med safirar prydd.
15 лыста его столпи марморовы, основани на степенех златых: вид его яко Ливан, избран яко кедрове:
Føterne marmor-stolpar på fine gull-stettar. Som Libanon er han å sjå, som ein ceder traust.
16 гортань его сладость, и весь желание: сей брат мой и сей ближний мой, дщери Иерусалимли.
Hans munn er søt, hugnad er han all. Slik er venen og felagen min, de Jerusalems døtter.»

< Песнь песней Соломона 5 >