Псалтирь 64

1 В конец, псалом Давиду. Услыши, Боже, глас мой, внегда молитимися к тебе: от страха вражия изми душу мою.

Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп оқулсун дәп, Давут язған күй: — И Худа, аһлиримни көтәргәндә, мени аңлиғайсән! Һаятимни дүшмәнниң вәһшилигидин қуғдиғайсән!

2 Покрый мя от сонма лукавнующих, от множества делающих неправду:

Қара нийәтләрниң йошурун сүйқәстлиридин, Яманлиқ әйлигүчи қарға-қузғунлардин аман қилғайсән.

3 иже изостриша яко мечь языки своя, напрягоша лук свой, вещь горьку,

Улар тиллирини қиличтәк өткүр билиди; Мукәммәл адәмни йошурун җайдин етиш үчүн, Улар оқини бәтлигәндәк зәһәрлик сөзини тәйярлиди. Улар қилчә әймәнмәй туюқсиз оқ чиқириду.

4 состреляти в тайных непорочна: внезапу состреляют его, и не убоятся.

5 Утвердиша себе слово лукавое: поведаша скрыти сеть, реша: кто узрит их?

Улар бәтнийәттә бир-бирини риғбәтләндүрүп, Йошурун қапқан қурушни мәслиһәтлишип, «Бизни ким көрәләйтти?» — дейишмәктә.

6 Испыташа беззаконие: изчезоша испытающии испытания: приступит человек, и сердце глубоко.

Улар қәбиһликкә интилип: — «Биз издинип, әтраплиқ бир тәдбир тепип чиқтуқ!» — дәйду; Инсанниң ич-бағри вә қәлби дәрвәқә чоңқур вә [билип болмас] бир нәрсидур!

7 И вознесется Бог: стрелы младенец быша язвы их,

Лекин Худа уларға оқ атиду; Улар туюқсиз зәхимлиниду.

8 и изнемогоша на ня языцы их: смутишася вси видящии их.

Улар өз тили билән путлишиду; Уларни көргәнләрниң һәммиси өзини нери тартиду.

9 И убояся всяк человек: и возвестиша дела Божия, и творения Его разумеша.

Һәммә адәмни қорқунуч басиду; Улар Худаниң ишлирини баян қилиду, Бәрһәқ, улар униң қилғанлирини ойлинип савақ алиду.

10 Возвеселится праведник о Господе и уповает на Него: и похвалятся вси правии сердцем.

Һәққанийлар Пәрвәрдигарда хошал болуп, Униңға тайиниду; Көңли дурус адәмләр роһлинип шатлиниду.