Псалтирь 39
1 В конец, Идифуму, песнь Давиду. Рех: сохраню пути моя, еже не согрешати ми языком моим: положих устом моим хранило, внегда востати грешному предо мною.
Disse: Guardarei os meus caminhos para não delinquir com a minha língua: guardarei a boca com um freio, enquanto o ímpio estiver diante de mim.
2 Онемех и смирихся, и умолчах от благ, и болезнь моя обновися.
Com o silêncio fiquei mudo; calava-me mesmo acerca do bem, e a minha dor se agravou.
3 Согреяся сердце мое во мне, и в поучении моем разгорится огнь: глаголах языком моим:
Esquentou-se-me o coração dentro de mim; enquanto eu meditava se acendeu um fogo: então falei com a minha língua.
4 скажи ми, Господи, кончину мою и число дний моих, кое есть, да разумею, что лишаюся аз.
Faze-me conhecer, Senhor, o meu fim, e a medida dos meus dias qual é, para que eu sinta quanto sou frágil.
5 Се, пяди положил еси дни моя, и состав мой яко ничтоже пред Тобою: обаче всяческая суета всяк человек живый.
Eis que fizeste os meus dias como a palmos, o tempo da minha vida é como nada diante de ti; na verdade que todo o homem, por mais firme que esteja, é totalmente vaidade (Selah)
6 Убо образом ходит человек, обаче всуе мятется: сокровищствует, и не весть, кому соберет я.
Na verdade que todo o homem anda como uma aparência; na verdade que em vão se inquietam: amontoam riquezas, e não sabem quem as levará.
7 И ныне кто терпение мое? Не Господь ли? И состав мой от Тебе есть.
Agora, pois, Senhor, que espero eu? A minha esperança está em ti.
8 От всех беззаконий моих избави мя: поношение безумному дал мя еси.
Livra-me de todas as minhas transgressões; não me faças o opróbrio dos loucos.
9 Онемех и не отверзох уст моих, яко Ты сотворил еси.
Emudeci: não abro a minha boca, porquanto tu o fizeste.
10 Отстави от мене раны Твоя: от крепости бо руки Твоея аз изчезох.
Tira de sobre mim a tua praga; estou desfalecido pelo golpe da tua mão.
11 Во обличениих о беззаконии наказал еси человека, и истаял еси яко паучину душу его: обаче всуе всяк человек.
Quando castigas o homem, por causa da iniquidade, com repreensões, fazes com que a sua beleza se consuma como a traça: assim todo o homem é vaidade (Selah)
12 Услыши молитву мою, Господи, и моление мое внуши, слез моих не премолчи: яко преселник аз есмь у Тебе и пришлец, якоже вси отцы мои.
Ouve, Senhor, a minha oração, e inclina os teus ouvidos ao meu clamor; não te cales perante as minhas lágrimas, porque sou estranho para ti e peregrino como todos os meus pais.
13 Ослаби ми, да почию, прежде даже не отиду, и ктому не буду.
Poupa-me, até que tome alento, antes que me vá, e não seja mais.
