Псалтирь 147
1 Хвалите Господа, яко благ псалом: Богови нашему да усладится хваление.
Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
2 Зиждай Иерусалима Господь: разсеяния Израилева соберет:
Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
3 изцеляяй сокрушенныя сердцем и обязуяй сокрушения их:
У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
4 изчитаяй множество звезд, и всем им имена нарицаяй.
У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
5 Велий Господь наш, и велия крепость Его, и разума Его несть числа.
Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
6 Приемляй кроткия Господь, смиряяй же грешники до земли.
Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
7 Начните Господеви во исповедании, пойте Богови нашему в гуслех:
Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
8 одевающему небо облаки, уготовляющему земли дождь: прозябающему на горах траву и злак на службу человеком:
У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
9 дающему скотом пищу их, и птенцем врановым призывающым Его.
Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
10 Не в силе констей восхощет, ниже в лыстех мужеских благоволит:
Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
11 благоволит Господь в боящихся Его и во уповающих на милость Его.
Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
12 Похвали, Иерусалиме, Господа, хвали Бога твоего, Сионе:
Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
13 яко укрепи вереи врат твоих, благослови сыны твоя в тебе.
Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
14 Полагаяй пределы твоя мир, и тука пшенична насыщаяй тя:
У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
15 посылаяй слово Свое земли, до скорости течет слово Его,
У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
16 дающаго снег свой яко волну, мглу яко пепел посыпающаго,
У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
17 метающаго голоть Свой яко хлебы: противу лица мраза Его кто постоит?
Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
18 Послет слово Свое, и истает я: дхнет дух Его, и потекут воды.
У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
19 Возвещаяй слово Свое Иакову, оправдания и судбы Своя Израилеви:
У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
20 не сотвори тако всякому языку, и судбы Своя не яви им.
У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
