Псалтирь 142

1 Разума Давиду, внегда быти ему в вертепе молящемуся.

Com a minha voz clamei ao Senhor, com a minha voz suppliquei ao Senhor.

2 Гласом моим ко Господу воззвах, гласом моим ко Господу помолихся.

Derramei a minha queixa perante a sua face; expuz-lhe a minha angustia.

3 Пролию пред Ним моление мое, печаль мою пред ним возвещу.

Quando o meu espirito estava angustiado em mim, então conheceste a minha vereda: no caminho em que eu andava, esconderam-me um laço.

4 Внегда изчезати от мене духу моему, и ты познал еси стези моя: на пути сем, по немуже хождах, скрыша сеть мне.

Olhei para a minha direita, e vi; mas não havia quem me conhecesse: refugio me faltou, ninguem cuidou da minha alma.

5 Сматрях одесную и возглядах, и не бе знаяй мене: погибе бегство от мене, и несть взыскаяй душу мою.

A ti, ó Senhor, clamei; disse: Tu és o meu refugio, e a minha porção na terra dos viventes.

6 Воззвах к Тебе, Господи, рех: Ты еси упование мое, часть моя еси на земли живых.

Attende ao meu clamor; porque estou muito abatido: livra-me dos meus perseguidores; porque são mais fortes do que eu.

7 Вонми молению моему, яко смирихся зело: избави мя от гонящих мя, яко укрепишася паче мене. Изведи из темницы душу мою, исповедатися имени Твоему: мене ждут праведницы, дондеже воздаси мне.

Tira a minha alma da prisão, para que louve o teu nome; os justos me rodearão, pois me fizeste bem.