Псалтирь 139
1 Господи, искусил мя еси и познал мя еси: ты познал еси седание мое и востание мое.
Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп оқулсун дәп, Давут язған күй: — И Пәрвәрдигар, Сән мени тәкшүрүп чиқтиң, Һәм мени билип йәттиң;
2 Ты разумел еси помышления моя издалеча:
Өзүң олтарғинимни, турғинимниму билисән; Жирақта туруқлуқ көңлүмдикини билисән.
3 стезю мою и уже мое Ты еси изследовал и вся пути моя провидел еси.
Басқан қәдәмлиримни, ятқанлиримни өткәмәңдин өткүздуң; Барлиқ йоллирим Саңа аяндур.
4 Яко несть льсти в языце моем: се, Господи, Ты познал еси
Бәрһәқ, тилимға бир сөз келә-кәлмәстинла, и Пәрвәрдигар, Мана Сән буни әйни бойичә билмәй қалмайсән.
5 вся последняя и древняя: Ты создал еси мя и положил еси на мне руку Твою.
Сән мени алди-кәйнимдин орап турисән, Қолуңни мениң үстүмгә қондурғансән.
6 Удивися разум Твой от мене, утвердися, не возмогу к нему.
Бундақ билим маңа шунчилик тилсимат билиниду! Шундақ жүксәкки, мән уни билип йетәлмәйдикәнмән.
7 Камо пойду от Духа Твоего? И от лица Твоего камо бежу?
Роһуңдин нери болушқа нәләргиму баралайттим? Һозуруңдин өзүмни қачуруп нәләргә баралайттим?
Асманларға чиқсам, мана Сән әшу йәрдә; Тәһтисарада орун салсамму, мана Сән шу йәрдә; (Sheol h7585)
9 Аще возму криле мои рано и вселюся в последних моря,
Сәһәрниң қанатлирини елип учуп, Деңизниң әң чәт йәрлиридә турсам,
10 и тамо бо рука Твоя наставит мя, и удержит мя десница Твоя.
Һәтта әшу җайда қолуң мени йетәкләйду, Оң қолуң мени йөләйду.
11 И рех: еда тма поперет мя? И нощь просвещение в сладости моей.
Мән: «Қараңғулуқ мени япса, Әтрапимдики йоруқлуқ чоқум кечә болиду» — десәм,
12 Яко тма не помрачится от Тебе, и нощь яко день просветится: яко тма ея, тако и свет ея.
Қараңғулуқму Сәндин йошуруналмайду, Кечиму Саңа күндүздәк айдиңдур, Қараңғулуқму [Саңа] йоруқтәктур.
13 Яко Ты создал еси утробы моя, восприял мя еси из чрева матере моея.
Бәрһәк, Сән мениң ичлиримни ясиғансән; Анамниң қосиғида мени тоқуғансән;
14 Исповемся Тебе, яко страшно удивился еси: чудна дела Твоя, и душа моя знает зело.
Мән Сени мәдһийиләймән, Чүнки мән сүрлүк вә карамәт ясалғанмән; Сениң қилғанлириң карамәт тилсиматтур; Буни җеним убдан билиду.
15 Не утаися кость моя от Тебе, юже сотворил еси в тайне, и состав мой в преисподних земли.
Мән йошурун җайда ясалғинимда, Йәр тәглиридә әпчиллик билән тоқулуп шәкилләндүрүлгинимдә, Устиханлирим Сәндин йошурун әмәс еди.
16 Несоделанное мое видесте очи Твои, и в книзе Твоей вси напишутся: во днех созиждутся, и никтоже в них.
Әзалирим техи апиридә болмиған күнләрдә, Улар ясиливатқан күнләрдә, Көзүң техи шәкилләнмигән җисмимни көрүп йәткән еди; Уларниң һәммиси аллибурун дәптириңдә йезилған еди.
17 Мне же зело честни быша друзи Твои, Боже, зело утвердишася владычествия их:
Аһ Тәңрим, ойлириң маңа нәқәдәр қиммәтликтур! Уларниң жиғиндиси шунчә зордур!
18 изочту их, и паче песка умножатся: востах, и еще есмь с Тобою.
Уларни санай десәм, улар деңиздики қумлардинму көптур; Уйқидин көзүмни ачсам, мән йәнила Сән билән биллидурмән!
19 Аще избиеши грешники, Боже: мужие кровей, уклонитеся от мене.
Аһ, Сән рәзилләрни өлтүрүвәтсәң едиң, и Худа! Қанхор кишиләр, мәндин жирақ болуш!
20 Яко ревниви есте в помышлениих, приимут в суету грады Твоя.
Чүнки улар Сениң тоғрилиқ һейлилик билән сөзләйду; Сениң шәһәрлириң улар тәрипидин аздурулди.
21 Не ненавидящыя ли Тя, Господи, возненавидех, и о вразех Твоих истаях?
Саңа өчмән болғанларға, и Пәрвәрдигар, мәнму өчқу? Саңа қарши чиққанларға мәнму жиркинимәнғу?
22 Совершенною ненавистию возненавидех я: во враги быша ми.
Уларға чиш-тирниқимғичә өчтурмән; Уларни өз дүшмәнлирим дәп һесаплаймән.
23 Искуси мя, Боже, и увеждь сердце мое: истяжи мя и разумей стези моя:
Мени күзитип тәкшүргәйсән, и Тәңрим! Мениң қәлбимни билип йәткәйсән! Мени синап, ғәмлик ойлиримни билгәйсән;
24 и виждь, аще путь беззакония во мне, и настави мя на путь вечен.
Мәндә [Өзүңгә] азар бәргидәк йолниң бар-йоқлуғини көргәйсән; Вә мени мәңгүлүк йолуңда йетәклигәйсән!
