Псалтирь 137

1 На реках Вавилонских, тамо седохом и плакахом, внегда помянути нам Сиона:

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 на вербиих посреде его обесихом органы нашя.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Яко тамо вопросиша ны пленшии нас о словесех песней, и ведшии нас о пении: воспойте нам от песней Сионских.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Како воспоем песнь Господню на земли чуждей?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Аще забуду тебе, Иерусалиме, забвена буди десница моя.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Прильпни язык мой гортани моему, аще не помяну тебе, аще не предложу Иерусалима, яко в начале веселия моего.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Помяни, Господи, сыны Едомския в день Иерусалимль глаголющыя: истощайте, истощайте до оснований его.

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Дщи Вавилоня окаянная, блажен, иже воздаст тебе воздаяние твое, еже воздала еси нам:

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 блажен, иже имет и разбиет младенцы твоя о камень.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!