Псалтирь 104
1 Благослови, душе моя, Господа. Господи Боже мой, возвеличился еси зело: во исповедание и в велелепоту облеклся еси:
Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
2 одеяйся светом яко ризою, простираяй небо яко кожу:
Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
3 покрываяй водами превыспренняя Своя, полагаяй облаки на восхождение Свое, ходяй на крилу ветреню:
У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
4 творяй ангелы Своя духи, и слуги Своя пламень огненный:
У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
5 основаяй землю на тверди ея: не преклонится в век века.
Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
6 Бездна яко риза одеяние ея, на горах станут воды:
Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
7 от запрещения Твоего побегнут, от гласа грома Твоего убоятся.
Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
8 Восходят горы, и низходят поля, в место еже основал еси им.
Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
9 Предел положил еси, егоже не прейдут, ниже обратятся покрыти землю.
Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
10 Посылаяй источники в дебрех, посреде гор пройдут воды.
[Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
11 Напаяют вся звери селныя, ждут онагри в жажду свою.
Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
12 На тых птицы небесныя привитают: от среды камения дадят глас.
Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
13 Напаяяй горы от превыспренних Своих: от плода дел Твоих насытится земля.
У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
14 Прозябаяй траву скотом, и злак на службу человеком, извести хлеб от земли:
У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
15 и вино веселит сердце человека, умастити лице елеем: и хлеб сердце человека укрепит.
Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
16 Насытятся древа польская, кедри Ливанстии, ихже еси насадил:
Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
17 тамо птицы вогнездятся, еродиево жилище предводителствует ими.
Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
18 Горы высокия еленем, камень прибежище заяцем.
Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
19 Сотворил есть луну во времена: солнце позна запад свой.
Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
20 Положил еси тму, и бысть нощь, в нейже пройдут вси зверие дубравнии,
Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
21 скимни рыкающии восхитити и взыскати от Бога пищу себе.
Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
22 Возсия солнце, и собрашася, и в ложах своих лягут.
Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
23 Изыдет человек на дело свое и на делание свое до вечера.
Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
24 Яко возвеличишася дела Твоя, Господи: вся премудростию сотворил еси: исполнися земля твари Твоея.
И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
25 Сие море великое и пространное: тамо гади, ихже несть числа, животная малая с великими:
Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
26 тамо корабли преплавают, змий сей, егоже создал еси ругатися ему.
Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
27 Вся к Тебе чают, дати пищу им во благо время.
Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
28 Давшу Тебе им, соберут: отверзшу Тебе руку, всяческая исполнятся благости:
Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
29 отвращшу же Тебе лице, возмятутся: отимеши дух их, и изчезнут и в персть свою возвратятся:
Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
30 послеши духа Твоего, и созиждутся, и обновиши лице земли.
Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
31 Буди слава Господня во веки: возвеселится Господь о делех Своих:
Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
32 призираяй на землю и творяй ю трястися: прикасаяйся горам, и дымятся.
У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
33 Воспою Господеви в животе моем, пою Богу моему, дондеже есмь:
Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
34 да усладится Ему беседа моя, аз же возвеселюся о Господе.
У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
35 Да изчезнут грешницы от земли, и беззаконницы, якоже не быти им. Благослови, душе моя, Господа.
Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
