Притчи Соломона 30
1 Сия глаголет муж верующым Богови, и почиваю:
Төвәндикиләр Якәһниң оғли Агурға вәһий билән кәлгән сөзләрдур: Бу адәм Итийәлгә, йәни Итийәл билән Укалға мундақ сөзләрни дегән: —
2 безумнее бо есмь от всех человек, и разума человеческаго несть во мне:
Мән дәрвәқә инсанлар арисидики әң надини, һайванға охшаштурмән; Мәндә инсан әқли йоқ.
3 Бог же научи мя премудрости, и разум святых уразумех.
Даналиқни һеч үгәнмидим; Әң Пак-Муқәддәс Болғучи һәққидиму саватим йоқтур.
4 Кто взыде на небо и сниде? Кто собра ветры в недра? Кто возврати воду в ризу? Кто обдержа вся концы земли? Кое имя его? Или кое имя сыну его, да разумееши?
Ким әршкә көтирилгән, яки әрштин чүшкән? Ким шамални қоллирида тутқан? Ким суларни Өз тониға йөгәп қойған? Ким йәр-зиминниң чегаралирини бәлгүлигән? Униң исми немә? Униң Оғлиниң исми немә? Биләмсән-йоқ?
5 Вся бо словеса Божия раздежена: защищает же Сам благоговеющих Ему.
Тәңриниң һәр бир сөзи синилип испатлинип кәлгәндур; У Өзигә таянғанларниң һәммисини қоғдайдиған қалқандур.
6 Не приложи ко словесем Его, да не обличит тя, и ложь будеши.
Униң сөзлиригә һеч нәрсә қошма; Ундақ қилсаң, У сени әйипләйду, Сениң ялғанчилиғиң ашкарилиниду.
7 Двое прошу у Тебе: не отими от мене благодати прежде умертвия моего:
И [Худайим], Сәндин икки нәрсини тиләймән; Мән өлгичә буларни мәндин айимиғайсән: —
8 суетно слово и ложно далече от мене сотвори, богатства же и нищеты не даждь ми: устрой же ми потребная и самодоволная,
Сахтилиқ вә ялғанчилиқни мәндин жирақ қилғайсән; Мени гадайму қилмай, байму қилмай, бәлки еһтияҗимға лайиқла рисқ бәргәйсән.
9 да не насыщься ложь буду и реку: кто мя видит? Или обнищав украду и кленуся именем Божиим.
Чүнки зиядә тоюп кәтсәм, Сәндин йенип: «Пәрвәрдигар дегән ким?» — дәп қелишим мүмкин. Яки гадай болуп қалсам, оғрилиқ қилип, Сән Худайимниң намиға дағ кәлтүрүшим мүмкин.
10 Не предаждь раба в руце господина, да не когда прокленет тя, и изчезнеши.
Ғоҗайининиң алдида униң қули үстидин шикайәт қилма, Болмиса у сени қарғап ләнәт қилиду, әйипкар болисән.
11 Чадо зло кленет отца и матерь не благословит.
Өз атисини қарғайдиған, Өз анисиға бәхит тилимәйдиған бир дәвир бар,
12 Чадо зло праведна себе судит, исхода же своего не измы.
Өзини пак чағлайдиған, әмәлийәттә мәйнәтчилигидин һеч жуюлмиған бир дәвир бар,
13 Чадо зло высоки очи имать, веждома же своима возносится.
Бир дәвир бар — аһ, кибирлигидин нәзири немидегән үстүн, Һакавурлуғидин һали немидегән чоң!
14 Чадо зло мечь зубы (своя) имать, и членовныя яко сечиво, еже губити и поядати смиренныя от земли и убогия их от человек.
Униң аҗизлар вә йоқсулларни ялмап жутуветидиған чишлири қиличтәк, Езиқ чишлири пичақтәк болған бир дәвир бар!
15 Пиявица име три дщери, любовию возлюблены, и три сия не насытишася ея, и четвертая не удовлися рещи: доволно (ми есть).
Зүлүкниң икки қизи бар, улар һәрдайим: «Бәргин, бәргин» дәп товлишар. Һәргиз тоюнмайдиған үч нәрсә бар, һәргиз қанаәтләнмәйдиған төрт нәрсә бар, улар болсиму: —
Гөр, туғмас хотунниң қарни, Суға тоюнмиған қурғақ Йәр. Вә һәргиз «болди, тойдум» демәйдиған оттин ибарәт. (Sheol h7585)
17 Око ругающееся отцу и досаждающее старости матерни, да исторгнут е вранове от дебрия и да снедят е птенцы орли.
Атисини мәсқирә қилидиған, Анисини кәмситидиған көзни болса, Қарға-қузғунлар чоқулар, Бүркүтниң балилириму уни йәр.
18 Трие ми суть невозможная уразумети, и четвертаго не вем:
Мән үчүн интайин тилсимат үч нәрсә бар; Шундақ, мән чүшинәлмәйдиған төрт иш бар: —
19 следа орла паряща (по воздуху) и пути змиа (ползуща) по камени, и стези корабля пловуща по морю и путий мужа в юности (его).
Бүркүтниң асмандики учуш йоли, Иланниң ташта беғирлап маңидиған йоли, Кеминиң деңиздики йоли вә жигитниң қизға ашиқ болуштики йолидур.
20 Таков путь жены блудницы: яже егда сотворит, и измывшися, ничтоже, рече, содеях нелепо.
Зинахор хотунниң йолиму шундақтур; У бир немини йәп болуп ағзини сүртивәткән кишидәк: «Мән һеч қандақ яманлиқни қилмидим!» — дәйду.
21 Треми трясется земля, четвертаго же не может понести:
Йәр-зимин үч нәрсә астида беарам болар; У көтирәлмәйдиған төрт иш бар: —
22 аще раб воцарится, и безумный исполнится пищею, и раба аще изженет свою госпожу,
Падиша болған қул, Тамаққа тойған һамақәт,
23 и мерзкая жена аще ключится добру мужу.
Нәпрәткә патқан, әргә тәккән хотун, Өз ханиминиң орнини басқан дедәк.
24 Четыри же суть малейшая на земли, сия же суть мудрейша мудрых:
Йәр йүзидә тени кичик, лекин интайин әқиллиқ төрт хил җанивар бар: —
25 мравие, имже несть крепости и уготовляют в жатву пищу:
Чөмүлиләр күчлүк хәлиқ болмисиму, бирақ язда озуқ тәйярливелишни билиду;
26 и хирогрилли, язык не крепок, иже сотвориша в камениих домы своя:
Суғурлар өзи аҗиз бир қовм болсиму, хада ташларниң арисиға уга салиду;
27 безцарни суть прузие, и воюют от единаго повеления благочинно:
Чекәткиләрниң падишаси болмисиму, лекин қатар тизилип рәтлик маңиду;
28 ящерица, руками опирающися и удобь уловляема сущи, живет во твердех царевых.
Кәсләнчүкни қол билән тутувалғили болиду, Лекин хан ордилирида яшайду.
29 Трие суть, яже благопоспешно ходят, четвертое же, еже добре проходит:
Қәдәмлири һәйвәтлик үч җанивар бар, Кишигә зоқ берип маңидиған төрт нәрсә бар: —
30 скимен львов крепчае зверей, иже не отвращается, ни устрашается скота,
Һайванатлар ичидә әң күчлүк, һеч немидин қорқмас шир,
31 и петель ходя в кокошех благодушен, и козел предводитель стаду, и царь глаголяй к народу во языце.
Зилва бәйгә ити, Текә, Вә пухралири қоллайдиған падишадур.
32 Аще вдаси себе в веселие и простреши руку твою со сваром, поруган будеши.
Әгәр сән ахмақлиқ қилип өзүңни бәк жуқури орунға қоювалған болсаң, Вә яки тәлвә бир ойда болған болсаң, Қолуң билән ағзиңни юм!
33 Мельзи млеко, и будет масло. Аще ли ноздри чешеши, изыдет кровь: аще же извлечеши словеса, изыдут судове и тяжбы.
Кала сүти қочулса сериқ май чиқар; Бириниң бурни миҗилса, қан чиқар; Адавәт қозғап интиқам ойлиса җедәл-маҗира чиқар.
