Притчи Соломона 26
1 Якоже роса в жатву и якоже дождь в лете, тако несть безумному чести.
Язда қар йеғиш, Орма вақтида ямғур йеғиш қамлашмиғандәк, Иззәт-һөрмәт ахмаққа лайиқ әмәстур.
2 Якоже птицы отлетают и врабиеве, тако клятва суетная не найдет ни на когоже.
Ләйләп учуп жүргән қучқачтәк, Учқан қарлиғач йәргә қонмиғандәк, Сәвәпсиз қарғиш кишигә зиян кәлтүрәлмәс.
3 Якоже бичь коню и остен ослу, тако жезл языку законопреступну.
Атқа қамча, ешәккә нохта лазим болғинидәк, Ахмақниң дүмбисигә таяқ лайиқтур.
4 Не отвещай безумному по безумию его, да не подобен ему будеши:
Ахмақниң әхмиқанә гепи бойичә униңға җавап бәрмигин, Җавап бәрсәң өзүң униңға охшап қелишиң мүмкин.
5 но отвещай безумному по безумию его, да не явится мудр у себе.
Ахмақниң әхмиқанә гепи бойичә униңға җавап бәргин, Җавап бәрмисәң у өзиниң ахмақлиғини әқиллиқ дәп чағлар.
6 От путий своих поношение творит, иже посла вестником безумным слово.
Өз путини кесивәткәндәк, Өз бешиға зулмәт тилигәндәк, Ахмақтин хәвәр йоллашму шундақ бир иштур.
7 Отими шествие от глезн и законопреступление от уст безумных.
Токурниң карға кәлмигән путлиридәк, Ахмақниң ағзиға селинған пәнд-несиһәтму бекар болур.
8 Иже привязует камень в пращи, подобен есть дающему безумному славу.
Салғиға ташни бағлап атқандәк, Ахмаққа һөрмәт билдүрүшму әхмиқанә иштур.
9 Терния прозябают в руце пияницы, и порабощение в руце безумных.
Ахмақниң ағзиға селинған пәнд-несиһәт, Мәсниң қолиға санҗилған тикәндәктур.
10 Многими волнуется всяка плоть безумных, сокрушается бо изступление их.
Өз йеқинлирини қарисиға зәхимләндүргән оқячидәк, Ахмақни яки удул кәлгән адәмни яллап ишләткән ғоҗайинму охшашла зәхимләндүргүчидур.
11 Якоже пес, егда возвратится на своя блевотины, и мерзок бывает, тако безумный своею злобою возвращься на свой грех. Есть стыд наводяй грех, и есть стыд слава и благодать.
Ишт айлинип келип өз қусуғини ялиғандәк, Ахмақ ахмақлиғини қайтилар.
12 Видех мужа непщевавша себе мудра быти, упование же имать безумный паче его.
Өзини дана чағлап мәмнун болған кишини көрдүңму? Униңға үмүт бағлимақтин ахмаққа үмүт бағлимақ әвзәлдур.
13 Глаголет ленивый послан на путь: лев на путех, на стогнах же разбойницы.
Һорун адәм: — «Ташқирида дәһшәтлик бир шир туриду, Кочида бир шир жүриду!» — дәп [өйдин чиқмас].
14 Якоже дверь обращается на пяте, тако ленивый на ложи своем.
Өз муҗуқида ечилип-йепилип турған ишиккә охшаш, Һорун кариватта йетип у яқ-бу яққа өрүлмәктә.
15 Скрыв ленивый руку в недро свое не возможет принести ко устом.
Һорун қолини сунуп қачиға тиққини билән, Ғизани ағзиға селиштинму еринәр.
16 Мудрейший себе ленивый является, паче во изюбилии износящаго весть.
Һорун өзини пәм билән җавап бәргүчи йәттә кишидинму дана санар.
17 Якоже держай за ошиб пса, тако председателствуяй чуждему суду.
Кочида келиветип, өзигә мунасивәтсиз маҗираға арилашқан киши, Иштниң қулиқини тутуп созғанға охшаш хәтәргә дучар болар.
18 Якоже врачуемии мещут словеса на человеки, сретаяй же словом первый запнется:
Өз йеқинлирини алдап «Пәқәт чақчақ қилип қойдум!» дәйдиған киши, Отқашларни, оқларни, һәр хил әҗәллик қуралларни атқан тәлвигә охшайду.
19 тако вси коварствующии над своими други: егда же увидени будут, глаголют, яко играя содеях.
20 Во мнозех древех растет огнь: а идеже несть разгневляюща, умолкает свар.
Отун болмиса от өчәр; Ғәйвәт болмиса, җедәл бесилар.
21 Огнище углию, и дрова огневи: муж же клеветлив в мятеж свара.
Чоғлар үстигә чачқан көмүрдәк, От үстигә қойған отундәк, җедәлчи җедәлни улғайтар.
22 Словеса ласкателей мягка: сия же ударяют в сокровища утроб.
Ғәйвәтхорниң сөзлири һәр хил назу-немәтләрдәк, Кишиниң қәлбигә чоңқур сиңдүрүләр.
23 Сребро даемо с лестию, якоже скудель вменяемо: устне гладки сердце покрывают прискорбно.
Ялқунлуқ ләвләр рәзил көңүлләргә қошулғанда, Сапал қачиға күмүч һәл бәргәнгә охшаштур.
24 Устнама вся обещавает плачай враг, в сердцы же содевает лесть.
Адавәт сақлайдиған адәм өчини гәплири билән япсиму, Көңлидә қат-қат сүйқәст сақлайду.
25 Аще тя молит враг велиим гласом, не веруй ему, седмь бо есть лукавствий в души его.
Униң сөзи чирайлиқ болсиму, ишинип кәтмигин; Қәлбидә йәттә қат ипласлиқ бардур.
26 Таяй вражду составляет лесть: открывает же своя грехи благоразумный на сонмищих.
У өчмәнлигини чирайлиқ гәп билән япсиму, Лекин рәзиллиги җамаәтниң алдида ашкарилинар.
27 Изрываяй яму искреннему впадется в ню: валяяй же камень на себе валит.
Кишигә ора колиған өзи чүшәр; Ташни домилатқан кишини таш думилап қайтип келип уни янҗар.
28 Язык лжив ненавидит истины, уста же непокровенна творят нестроение.
Сахта тил өзи зиянкәшлик қилған кишиләргә нәпрәтлинәр; Хушамәт қилғучи еғиз адәмни һалакәткә иштирәр.
