Книга Иова 7
1 Не искушение ли житие человеку на земли, и якоже наемника повседневнаго жизнь его?
Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?
2 Или якоже раб бояйся господа своего и улучив сень? Или якоже наемник ждый мзды своея?
Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,
3 Такожде и аз ждах месяцы тщы, нощи же болезней даны ми суть.
Assim me deram por herança mezes de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.
4 Аще усну, глаголю: когда день? Егда же востану, паки: когда вечер? Исполнен же бываю болезней от вечера до утра.
Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até á alva.
5 Месится же мое тело в гнои червей, обливаю же грудие земли, гной стружа.
A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pelle está gretada, e se fez abominavel.
6 Житие же мое есть скоряе беседы, погибе же во тщей надежди.
Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.
7 Помяни убо, яко дух мой живот, и ктому не возвратится око мое видети благая.
Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.
8 Не узрит мене око видящаго мя: очи Твои на мне, и ктому несмь,
Os olhos dos que agora me vêem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.
Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquelle que desce á sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)
10 ни возвратится во свой дом, ниже имать его познати ктому место его.
Nunca mais tornará á sua casa, nem o seu logar jámais o conhecerá.
11 Убо ниже аз пощажу уст моих, возглаголю в нужди сый, отверзу уста моя горестию души моея сотеснен.
Por isso não reprimirei a minha bocca: fallarei na angustia do meu espirito; queixar-me-hei na amargura da minha alma.
12 Еда море есмь, или змий, яко учинил еси на мя хранение?
Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?
13 Рекох, яко утешит мя одр мой, произнесу же ко мне на едине слово на ложи моем:
Dizendo eu: Consolar-me-ha a minha cama: meu leito alliviará a minha ancia;
14 устрашаеши мя сониями и видениями ужасаеши мя:
Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:
15 свободиши от духа моего душу мою, от смерти же кости моя.
Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.
16 Не поживу бо во век, да долготерплю: отступи от мене, тще бо житие мое.
A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.
17 Что бо есть человек, яко возвеличил еси его? Или яко внимаеши умом к нему?
Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre elle o teu coração,
18 Или посещение твориши ему по всяко утро и в покои судити его имаши?
E cada manhã o visites, e cada momento o proves?
19 Доколе не оставиши мене, ниже отпускаеши мя, дондеже поглощу слины моя в болезни?
Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?
20 Аще аз согреших, что Тебе возмогу соделати, сведый ум человечь? Почто мя еси положил прекословна Тебе, и есмь Тебе бременем?
Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?
21 Почто неси сотворил беззаконию моему забвения, и очищения греха моего? Ныне же в землю отиду, утренюяй же несмь ктому.
E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.
