Книга Иова 7
1 Не искушение ли житие человеку на земли, и якоже наемника повседневнаго жизнь его?
Heeft de mens niet een krijgsdienst op aarde, Gelijken zijn dagen niet op die van een knecht?
2 Или якоже раб бояйся господа своего и улучив сень? Или якоже наемник ждый мзды своея?
Zoals een slaaf, die naar de schaduw verlangt, Zoals een knecht, die op zijn loon staat te wachten:
3 Такожде и аз ждах месяцы тщы, нощи же болезней даны ми суть.
Zo werden maanden van ellende mijn deel, En nachten van lijden mijn lot;
4 Аще усну, глаголю: когда день? Егда же востану, паки: когда вечер? Исполнен же бываю болезней от вечера до утра.
Ga ik slapen, dan denk ik: wanneer wordt het dag, Als ik opsta: wanneer wordt het avond? Maar de avond blijft zich eindeloos rekken, En ik blijf vol onrust tot aan de morgen;
5 Месится же мое тело в гнои червей, обливаю же грудие земли, гной стружа.
Mijn vlees is met maden en korsten bedekt, Mijn huid splijt open en draagt;
6 Житие же мое есть скоряе беседы, погибе же во тщей надежди.
Mijn dagen zijn sneller dan een weversspoel, En lopen af, bij gebrek aan draad.
7 Помяни убо, яко дух мой живот, и ктому не возвратится око мое видети благая.
Bedenk, dat mijn leven een ademtocht is, Dat mijn oog nooit meer het geluk zal aanschouwen;
8 Не узрит мене око видящаго мя: очи Твои на мне, и ктому несмь,
Dat het oog van hem, die mij ziet, mij niet meer zal speuren, En wanneer gij uw blik op mij richt, ik er niet meer zal zijn.
Zoals een wolk vervliegt en verdwijnt, Zo stijgt, die in het dodenrijk daalt, er niet meer uit op; (Sheol h7585)
10 ни возвратится во свой дом, ниже имать его познати ктому место его.
Hij keert naar zijn huis niet meer terug, En zijn eigen woonplaats kent hem niet langer!
11 Убо ниже аз пощажу уст моих, возглаголю в нужди сый, отверзу уста моя горестию души моея сотеснен.
En daarom zal ik mijn mond niet snoeren, Maar spreken in de benauwdheid van mijn geest, En klagen in de bitterheid van mijn ziel: Gij dwingt mij er toe!
12 Еда море есмь, или змий, яко учинил еси на мя хранение?
Ik ben toch geen zee, of geen monster der zee Dat gij mij een slot oplegt!
13 Рекох, яко утешит мя одр мой, произнесу же ко мне на едине слово на ложи моем:
Wanneer ik denk: mijn bed brengt mij troost, Mijn sponde zal mijn zuchten verlichten:
14 устрашаеши мя сониями и видениями ужасаеши мя:
Dan gaat Gij mij door dromen verschrikken, En jaagt mij door visioenen ontsteltenis aan;
15 свободиши от духа моего душу мою, от смерти же кости моя.
Zodat ik nog liever word gewurgd, En de dood boven mijn smarten verkies.
16 Не поживу бо во век, да долготерплю: отступи от мене, тще бо житие мое.
Ik verdwijn, ik blijf niet altijd in leven, Laat mij met rust, want mijn dagen zijn enkel een zucht!
17 Что бо есть человек, яко возвеличил еси его? Или яко внимаеши умом к нему?
Wat is de mens, dat Gij zoveel belang in hem stelt, En hem uw aandacht blijft wijden;
18 Или посещение твориши ему по всяко утро и в покои судити его имаши?
Dat Gij morgen aan morgen hem nagaat, En hem elk ogenblik toetst?
19 Доколе не оставиши мене, ниже отпускаеши мя, дондеже поглощу слины моя в болезни?
Wanneer wendt Gij eindelijk eens uw oog van mij af, En laat Gij mij tijd, om mijn speeksel te slikken?
20 Аще аз согреших, что Тебе возмогу соделати, сведый ум человечь? Почто мя еси положил прекословна Тебе, и есмь Тебе бременем?
Heb ik gezondigd: wat deed ik U, Gij Mensenbewaker! Waarom hebt Gij mij tot uw mikpunt gemaakt, En ben ik U maar tot last;
21 Почто неси сотворил беззаконию моему забвения, и очищения греха моего? Ныне же в землю отиду, утренюяй же несмь ктому.
Waarom niet liever mijn zonde vergeven, En mijn misdaad vergeten? Want weldra lig ik neer in het stof: Dan kunt Gij me zoeken, maar ik ben er niet meer!
