Книга Иова 4
1 Отвеща же Елифаз Феманитин, глаголя:
Теманлиқ Елифаз җававән мундақ деди: —
2 еда множицею глаголано ти бысть в труде? Тяжести же глагол твоих кто стерпит?
«Бириси сән билән сөзләшмәкчи болса, еғир аламсән? Бирақ ким ағзиға кәлгән гәпни жутуваталайду?
3 Аще бо ты научил еси многи и руце немощных утешил еси,
Қара, сән көп адәмләргә тәлим-тәрбийә бәргән адәмсән, Сән җансиз қолларға күч бәргәнсән,
4 немощныя же воздвигл еси словесы, коленом же немощным силу обложил еси.
Сөзлириң дәлдәңшип аран маңидиғанларни риғбәтләндүргән, Тизлири пүкүлгәнләрни йөлигәнсән.
5 Ныне же прииде на тя болезнь и коснуся тебе, ты же возмутился еси.
Бирақ һазир нөвәт саңа кәлди, Шуниңлиқ билән һалиңдин кәттиң, Балаю-апәт саңа тегиши билән, Сән алақзадә болуп кәттиң.
6 Еда страх твой есть не в безумии, и надежда твоя и злоба пути твоего?
Ихласмәнлигиң таянчиң болуп кәлмигәнму? Йоллириңдики дуруслуқ үмүтүңниң асаси әмәсмиди?
7 Помяни убо, кто чист сый погибе? Или когда истиннии вси из корене погибоша?
Есиңгә ал, ким бегуна туруп вәйран болуп баққан? Дурусларниң һаяти нәдә үзүлүп қалған?
8 Якоже видех орющих неподобная, сеющии же я болезни пожнут себе,
Мән көргинимдәк, гуна билән йәр ағдуруп аваричилик териғанлар, Охшашла һосул алиду.
9 от повеления Господня погибнут, от духа же гнева Его изчезнут.
Тәңриниң бир нәпәси биләнла улар гумран болиду, Униң ғәзивиниң партлиши билән улар йоқилип кетиду.
10 Сила львова, глас же львицы, веселие же змиев угасе:
Ширниң һөкирәшлири, Һәм әшәддий ширниң авази [бар болсиму], Шир асланлириниң чишлири сундурулиду;
11 мраволев погибе, занеже не имеяше брашна, скимни же львовы оставиша друг другу.
Батур шир болса ов тапалмай йоқилишқа йүзлиниду, Чиши ширниң күчүклири чечилип кетиду.
12 Аще же глагол кий истинен бе во словесех твоих, ни коеже бы от сих тя сретило зло. Не приимет ли ухо мое предивных от него?
— Мана, маңа бир сөз ғайипанә кәлди, Қулиқимға бир шивирлиған аваз кирди,
13 Страхом же и гласом нощным, нападающь страх на человеки,
Түн кечидики ғайипанә көрүнүшләрдин чиққан ойларда, Адәмләрни чоңқур уйқа басқанда,
14 ужас же мя срете и трепет, и зело кости моя стрясе:
Қорқунуч вә титрәкму мени басти, Сүйәк-сүйәклиримни титритивәтти;
15 и дух на лице ми найде: устрашишася же ми власи и плоти,
Көз алдимдин бир роһ өтүп кәтти; Бәдинимдики түклирим һүрпийип кәтти.
16 востах и не разумех, видех, и не бе обличия пред очима моима, но токмо дух тих и глас слышах:
У роһ орнида мидирлимай турди, бирақ турқини көрәлмидим; Көз алдимда бир гәвдә турупту; Шивирлиған бир аваз аңланди: —
17 что бо? Еда чист будет человек пред Богом? Или в делех своих без порока муж?
«Инсан балиси Тәңридин һәққаний болаламду? Адәм өз Яратқучисидин пак болаламду?
18 Аще рабом Своим не верует, и во Ангелех Своих стропотно что усмотре,
Мана, У Өз қуллириға ишәнмигән, Һәтта пәриштилириниму «Наданлиқ қилған!» дәп әйиплигән йәрдә,
19 живущих же в бренных храминах, от нихже и мы сами от тогожде брения есмы, порази, якоже молие,
Ули топилардин болған инсанлар, Лайдин ясалған өйләрдә турғучилар қандақ болар!? Улар пәрванидинму асанла янҗилиду!
20 и от утра даже до вечера ктому не суть: занеже не могоша себе помощи, погибоша:
Улар таң билән кәч арилиғида кукум-талқан болиду; Улар һеч ким нәзиригә алмиған һалда мәңгүгә йоқилиду.
21 дхну бо на ня, и изсхоша, и понеже не имеяху премудрости, погибоша.
Уларниң чедир таниси жулуп ташланғанғу? Улар һеч даналиққа техи еришмәйла өлүп кетиду!».
