Книга Иова 30
1 Ныне же поругашамися малейшии: ныне учат мя от части, ихже отцев уничтожах, ихже не вменях достойными псов моих стад.
Αλλά τώρα οι νεώτεροί μου την ηλικίαν με περιγελώσι, των οποίων τους πατέρας δεν ήθελον καταδεχθή να βάλω μετά των κυνών του ποιμνίου μου.
2 Крепость же рук их во что мне бысть? У них погибаше скончание.
Και εις τι τωόντι ηδύνατο να με ωφελήση η δύναμις των χειρών αυτών, εις τους οποίους η ισχύς εξέλιπε;
3 В скудости и гладе безплоден: иже бежаху в безводное вчера сотеснение и бедность:
Δι' ένδειαν και πείναν ήσαν απομεμονωμένοι· έφευγον εις γην άνυδρον, σκοτεινήν, ηφανισμένην και έρημον·
4 иже обхождаху былие в дебрех, имже былие бяше брашно, безчестнии же и похуленнии, скудни всякаго блага, иже и корение древес жваху от глада великаго.
έκοπτον μολόχην πλησίον των θάμνων και την ρίζαν των αρκεύθων διά τροφήν αυτών.
5 Восташа на мя татие,
Ήσαν εκ μέσου δεδιωγμένοι· εφώναζον επ' αυτούς ως κλέπτας.
6 ихже домове беша пещеры каменны:
Κατώκουν εν τοις κρημνοίς των χειμάρρων, ταις τρύπαις της γης και τοις βρόχοις.
7 от среды доброгласных возопиют, иже под хврастием дивиим живяху:
Μεταξύ των θάμνων ωγκώντο· υποκάτω των ακανθών συνήγοντο·
8 безумных сынове и безчестных, имя и слава угашена на земли.
άφρονες και δύσφημοι, εκδεδιωγμένοι εκ της γης.
9 Ныне же гусли есмь аз им, и мене в притчу имут:
Και τώρα εγώ είμαι το τραγώδιον αυτών, είμαι και η παροιμία αυτών.
10 возгнушалися же мною отступивше далече, ни лица моего пощадеша от плюновения.
Με βδελύττονται, απομακρύνονται απ' εμού, και δεν συστέλλονται να πτύωσιν εις το πρόσωπόν μου.
11 Отверз бо тул Свой уязви мя, и узду устам моим наложи.
Επειδή ο Θεός διέλυσε την υπεροχήν μου και με έθλιψεν, απέρριψαν και αυτοί τον χαλινόν έμπροσθέν μου.
12 На десную отрасли восташа, нозе свои простроша и путесотвориша на мя стези пагубы своея.
Εκ δεξιών ανίστανται οι νέοι· απωθούσι τους πόδας μου, και ετοιμάζουσι κατ' εμού τας ολεθρίους οδούς αυτών.
13 Сотрошася стези моя, совлекоша бо ми одежду.
Ανατρέπουσι την οδόν μου, επαυξάνουσι την συμφοράν μου, χωρίς να έχωσι βοηθόν.
14 Стрелами своими устрели мя: сотвори ми, якоже восхоте: в болезнех скисохся, обращаются же ми скорби.
Εφορμώσιν ως σφοδρά πλημμύρα, επί της ερημώσεώς μου περικυλίονται.
15 Отиде ми надежда якоже ветр, и якоже облак спасение мое.
Τρόμοι εστράφησαν επ' εμέ· καταδιώκουσι την ψυχήν μου ως άνεμος· και η σωτηρία μου παρέρχεται ως νέφος.
16 И ныне на мя излиется душа моя: и одержат мя дние печалей:
Και τώρα η ψυχή μου εξεχύθη εντός μου· ημέραι θλίψεως με κατέλαβον.
17 нощию же кости моя смятошася, жилы же моя разслабеша.
Την νύκτα τα οστά μου διεπεράσθησαν εν εμοί, και τα νεύρά μου δεν αναπαύονται.
18 Многою крепостию ятся за ризу мою: якоже ожерелие ризы моея объя мя.
Υπό της σφοδράς δυνάμεως ηλλοιώθη το ένδυμά μου· με περισφίγγει ως το περιλαίμιον του χιτώνος μου.
19 Вменяеши же мя равна брению, в земли и пепеле часть моя.
Με έρριψεν εις τον πηλόν, και ωμοιώθην με χώμα και κόνιν.
20 Возопих же к Тебе, и не услышал мя еси: сташа же и смотриша на мя.
Κράζω προς σε, και δεν μοι αποκρίνεσαι· ίσταμαι, και με παραβλέπεις.
21 Наидоша же на мя без милости, рукою крепкою уязвил мя еси:
Έγεινες ανελεήμων προς εμέ· διά της κραταιάς χειρός σου με μαστιγόνεις.
22 вчинил же мя еси в болезнех и отвергл еси мя от спасения.
Με εσήκωσας επί τον άνεμον· με επεβίβασας και διέλυσας την ουσίαν μου.
23 Вем бо, яко смерть мя сотрет: дом бо всякому смертну земля.
Εξεύρω μεν ότι θέλεις με φέρει εις θάνατον και τον οίκον τον προσδιωρισμένον εις πάντα ζώντα.
24 Аще бы возможно было, сам бых себе убил, или молил бых иного, дабы ми то сотворил.
Αλλά δεν θέλει εκτείνει χείρα εις τον τάφον, εάν κράζωσι προς αυτόν όταν αφανίζη.
25 Аз же о всяцем немощнем восплакахся, воздохнух же видев мужа в бедах.
Δεν έκλαυσα εγώ διά τον όντα εν ημέραις σκληραίς, και ελυπήθη η ψυχή μου διά τον πτωχόν;
26 Аз же ждах благих, и се, сретоша мя паче дние зол.
Ενώ περιέμενον το καλόν, τότε ήλθε το κακόν· και ενώ ανέμενον το φως, τότε ήλθε το σκότος.
27 Чрево мое воскипе и не умолчит: предвариша мя дние нищеты.
Τα εντόσθιά μου ανέβρασαν και δεν ανεπαύθησαν· ημέραι θλίψεως με προέφθασαν.
28 Стеня ходих без обуздания, стоях же в соборе вопия.
Περιεπάτησα μελαγχροινός ουχί υπό ηλίου· εσηκώθην, εβοήσα εν συνάξει.
29 Брат бых сиринам, друг же птичий.
Έγεινα αδελφός των δρακόντων και σύντροφος των στρουθοκαμήλων.
30 Кожа же моя помрачися вельми, и кости моя сгореша от зноя.
Το δέρμα μου εμαύρισεν επ' εμέ, και τα οστά μου κατεκαύθησαν υπό της φλογώσεως.
31 Обратишася же в плачь гусли моя, песнь же моя в рыдание мне.
Η δε κιθάρα μου μετεβλήθη εις πένθος και το όργανόν μου εις φωνήν κλαιόντων.
