Книга пророка Исаии 44
1 Ныне же слыши, рабе Мой Иакове, и Израилю, егоже избрах.
Бирақ һазир, и Яқуп Мениң қулум, И Мениң таллиғиним Исраил, аңла! —
2 Сице глаголет Господь Бог сотворивый тя и создавый тя из утробы: еще поможет ти: не бойся, рабе Мой Иакове, и возлюбленный Израилю, егоже избрах.
Сени ясиған, балиятқудин тартипла сени шәкилләндүргән, саңа ярдәмдә болғучи Пәрвәрдигар мундақ дәйду: — «Қорқма, и Мениң қулум Яқуп, И Мениң таллиғиним «Йәшурун», қорқма!
3 Яко Аз дам воду в жажду ходящым в безводней, наложу дух Мой на семя твое и благословения Моя на чада твоя,
Чүнки Мән уссап кәткәнниң үстигә суни, Қағҗирақ йәрниң үстигә кәлкүнләрни қуюп беримән; Нәслиң үстигә Роһумни, Пәрзәнтлириң үстигә бәрикитимни қуйимән;
4 и прозябнут аки трава посреде воды и яко верба при воде текущей.
Улар юмран чөпләр арисидин, Ериқ-өстәңләр бойидики мәҗнун таллардәк өсиду;
5 Сей речет: Божий есмь: и сей возопиет о имени Иаковли, и другий напишет рукою своею: Божий есмь: и о имени Израилеве возопиет.
Бириси: «Мән Пәрвәрдигарға тәвәмән» — дәйду, Йәнә бириси болса Яқупниң исми билән өзини атайду; Йәнә башқа бириси қоли билән: «Мән Пәрвәрдигарға тәвәмән» дәп язиду, Шундақла Исраилниң исмини өзиниң исмигә яндаш қошиду.
6 Сице глаголет Бог Царь Израилев, и Избавлей его Бог Саваоф: Аз первый и Аз по сих, кроме Мене несть Бога:
Исраилниң падишаси Пәрвәрдигар, Йәни Исраилниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси, самави қошунларниң Сәрдари болған Пәрвәрдигар мундақ дәйду: — «Мән болсам Тунҗи һәм Ахиридурмән; Мәндин башқа һеч илаһ йоқтур.
7 кто якоже Аз? Да станет и да призовет, и да возвестит и да уготовит Ми, отнележе сотворих человека во век, и грядущая прежде неже приити им, да возвестят вам.
Қени, ким Мениң қедимки хәлқимни тикләп бекиткинимдәк бир ишни җакалап, алдин-ала баян қилип, андин уни Мениң алдимға Мәндәк тикләп қоялайду? Қени, ким кейинки ишларни, кәлгүсидә болидиған ишларни алдин-ала баян қилалисун!
8 Не укрывайтеся, ниже заблуждайте: не исперва ли внушисте, и возвестих вам? Свидетелие вы есте, аще есть Бог разве Мене.
Қорқмаңлар, сарасимигә чүшүп кәтмәңләр! Мән илгири мошуларни силәргә аңлитип, алдин баян қилған әмәсму? Мошу тоғрилиқ силәр Мениң гувачилиримдурсиләр. Мәндин башқа илаһ барму? Бәрһәқ, башқа Қорам Таш йоқ; һеч биридин хәвирим йоқтур.
9 И не послушаша тогда созидающии, и ваяющии вси тщетни, творящии желания своя, яже не упользуют их:
Оюлған мәбудни шәкилләндүргәнләрниң һәммисиниң әһмийити йоқ; Уларниң әтиварлиған нәрсилириниң һеч пайдиси йоқтур; Мошуларға болған «гувачилар» болса, өзлири қариғу, һеч немини билмәс; Дәрвәқә нәтиҗиси уларниң өзлиригә шәрмәндиликтур.
10 но посрамятся вси созидающии бога и ваяющии вси неполезная.
Ким бир «илаһ»ни шәкилләндүргән болса, Һеч пайдиси йоқ бир мәбудни қуйған, халас!
11 И вси, отнюдуже быша, изсхоша: и глусии от человек да соберутся вси и да станут вкупе, и да посрамятся и устыдятся вкупе.
[Мәбудниң] барлиқ һәмраһлири шәрмәндә болиду; Мәбудни ясиғучилар болса адәмдур, халас; Уларниң һәммиси жиғилип, орнидин туруп көрсун, Улар қорқушуп, шәрмәндичиликтә қалиду.
12 Яко наостри древоделатель сечиво, теслою содела оное, и свердлом состави е, и длатом издолбе е, и содела е крепостию мышцы своея: и взалчет, и изнеможет, и не напиется воды.
Мана төмүрчи сайманлирини [қолиға елип], Чоғлар үстидә [мошу нәрсини] базғанлири билән соқуп шәкилләндүриду; Андин у күчлүк қоли билән униңға ишләйду; Бирақ униң қосиғи ечип мағдуридин қалиду; Су ичмәй у һалсизлинип кетиду.
13 И избрав древоделя древо, постави в меру, и клеем сострои е, и сотвори е аки образ мужеск и аки красоту человечу, поставити е в дому.
Яғаччи болса яғач үстигә өлчәш жипини тартиду; У қәләм билән үстигә әндизә сизиду; Уни рәндә билән рәндиләйду; У йәнә пәрка билән сизип җиҗайду; Ахирда у уни адәмниң гөзәллигигә охшитип инсан тәқи-турқини шәкилләндүриду; Шуниң билән у өйдә турушқа тәйяр қилиниду.
14 Посече древо в дубраве, еже насади Господь, сосну, и дождь возрасти,
Мана у бир күни өзи үчүн кедир дәрәқлирини кесишкә чиқиду! (У әслидә арча вә дуб дәрәқлирини елип өзи үчүн орманлиқ арисиға тикип чоң қилған еди; У қариғайму тиккән еди, ямғур уни үндүрди).
15 да будет человеком на жжение: и взяв от него, согреся, и изжегше я, испекоша ими хлебы, из оставшаго же сотвориша боги и покланяются им: сотвори е изваянное, и прекланяется им.
Мошу яғачлардин отун елиниду; Бириси униңдин елип, иссиниду; Мана, у от йеқип, нан йеқиватиду; У йәнә униңдин елип бир илаһни ясайду һәм униңға ибадәт қилиду; Уни оюлған мәбуд қилип униңға баш уриду.
16 Пол его сожже огнем, и пол его сожже на углие, и испече в них хлебы, и на них испече мясо, и яде, и насытися, и согревся рече: сладко мне, яко согрехся и видех огнь.
Демәк, йеримини отта көйдүриветиду; Йерими билән гөш йәйду; У кавап қилип қанғичә йәйду; Бәрһәқ, у иссинип, өз-өзигә: — «Аһ, раһәтлинип иссиндиммән, отни көрүватимән!» — дәйду.
17 Из оставшаго же сотвори бога изваянна, прекланяется ему и покланяется, и молится ему глаголя: избави мя, яко бог мой еси ты.
Бирақ қалғини билән у бир илаһни ясайду; Бу униң мәбуди болиду; У униң алдиға жиқилип ибадәт қилиду; У униңға дуа қилип: «Мени қутқузғайсән; Чүнки сән мениң илаһимдурсән» — дәйду.
18 Не уведаша смыслити, яко отемнеша очи их еже видети и разумети сердцем своим.
Бу [кишиләр] һеч билмәйду, һеч чүшәнмәйду; Чүнки у уларни көрмисун дәп көзлирини, Уларни чүшәнмисун дәп көңлини сугақ билән сугивәткән.
19 И не помысли в души своей, ни уведе смышлением, яко пол его сожже огнем, и испече на углиех его хлебы, и испек мяса снеде, и оставшее его в мерзость сотвори, и покланяются ему.
Улардин һеч биридә мошуларни көңлигә кәлтүрүп: — «Яғачниң йеримини мән отта көйдүрдүм, Йериминиң чоғлири үстидә мән нан яқтим; Мән кавапму қилип йәвалдим; Қалғинини бир ләнәтлик нәрсә қиламтим? Мән бир парчә яғачқа баш урамтим!» — дегудәк һеч билим яки йорутулуш йоқтур.
20 Увеждь, яко пепел есть сердце их, и прельщаются, и ни един может души своея избавити: видите, не рцыте, яко лжа в деснице моей.
Униң йегини күлләрдур! Униң көңли езиқтурулған! У өз-өзини аздурди! Шуниң билән у өзиниң җенини қутқузалмайду, Яки: «Мениң оң қолумда бир сахтилиқ бар әмәсму?» — дейәлмәйду.
21 Помяни сия, Иакове и Израилю, яко раб Мой еси ты, сотворих тя раба Моего, и ты, Израилю, не забывай Мене.
Мошу ишларни есиңдә тут, и Яқуп, И Исраил, чүнки сән Мениң қулумдурсән; Мән сени ясап шәкилләндүрдүм; Сән Мениң қулумдурсән, и Исраил, Сән Мениң есимдин һеч чиқмайсән!
22 Се бо, отях яко облак беззакония твоя и яко примрак грехи твоя: обратися ко Мне, и избавлю тя.
Итаәтсизликлириңни булутни өчүрүвәткәндәк, Гуналириңни туманни өчүрүвәткәндәк өчүрүвәттим; Мениң йенимға қайтип кәл; Чүнки Мән сени һәмҗәмәтлик қилип һөрлүккә сетивалдим.
23 Возвеселитеся, небеса, яко помилова Бог Израиля: вострубите, основания земная, возопийте, горы, веселие, холми и вся древеса, яже на них: яко избави Бог Иакова, и Израиль прославится.
И асманлар, нахша ейтиңлар, чүнки Пәрвәрдигар шу ишни қилған! И йәрниң тегилири, шатлинип, яңраңлар! И тағлар, орманлар вә улардики һәр бир дәрәқләр, Яңритип нахшилар ейтиңлар! Чүнки Пәрвәрдигар Яқупни һәмҗәмәтлик қилип һөрлүккә сетивалди, У Исраил арқилиқ гөзәллигини көрситиду!».
24 Сице глаголет Господь избавляяй тя и создавый тя от чрева: Аз Господь совершаяй вся, распрострох небо един и утвердих землю.
«Сениң Һәмҗәмәт-Қутқузғучиң болған, сени балиятқуда ясап шәкилләндүргән Пәрвәрдигар мундақ дәйду: — Мән болсам һәммини Яратқучи, Асманларни ялғуз кәргәнмән, Өз-өзүмдинла йәр-зиминни яйған Пәрвәрдигардурмән;
25 Кто ин разсыплет знамения чревоволшебников и волшбы от сердца, отвращаяй мудрыя вспять и советы их обуяяй,
(У болса ялған [пәйғәмбәрләрниң] бешарәтлирини бекар қилғучи, Палчиларни қаймуқтурғучи, Даналарни йолидин яндурғучи, Уларниң билимлирини наданлиққа айландурғучи;
26 и уставляя глагол раба Своего, и совет вестников Своих истинен творяй? Глаголяй Иерусалиму: населишися: и градом Иудейским: возградитеся, и пустыни его просияют,
Өз қулиниң сөзини әмәлгә ашурғучи, Расул-әлчилириниң несиһәтлирини мувәппәқийәтлик қилғучи, Йерусалимға: «Сән аһалилик болисән», Йәһуда шәһәрлиригә: «Қайтидин қурулисиләр; харабәңларни әслигә кәлтүримән» — дегүчи;
27 глаголяй бездне: опустееши, и реки твоя изсушу,
Чоңқур деңизға: «Қуруқ бол, Дәриялириңни қурутимән» — дегүчи;
28 глаголяй Киру смыслити, и вся воли Моя сотворит: глаголяй Иерусалиму: возградишися, и храм святый мой осную.
Һәм Қорәш тоғрисида: «У Мениң қой падичим, у Мениң көңлүмдикигә толуқ әмәл қилип, Йерусалимға: «Қурулисән», Һәм ибадәтханиға: «Сениң һулуң селиниду» дәйду» — дегүчидур): —
