Послание к Евреям 6
1 Темже оставльше начала Христова слово, на совершение да ведемся, не паки основание покаяния полагающе от мертвых дел, и веры в Бога,
Przetoż zaniechawszy początkowych nauk o Chrystusie, miejmy się ku doskonałości, nie znowu zakładając grunty pokuty od uczynków martwych i wiary w Boga.
Nauki o chrzcie i o wkładaniu rąk, i o powstaniu umarłych, i o sądzie wiecznym; (aiōnios g166)
3 И сие сотворим, аще Бог повелит.
A to uczynimy, jeźli tylko Bóg dopuści.
4 Невозможно бо просвещенных единою и вкусивших дара небеснаго, и причастников бывших Духа Святаго,
Albowiem niemożebne jest, aby ci, którzy są raz oświeceni i skosztowali daru niebieskiego, i uczestnikami się stali Ducha Świętego,
Skosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku, (aiōn g165)
6 и отпадших, паки обновляти в покаяние, второе распинающих Сына Божия себе и обличающих.
Gdyby odpadli, aby się zaś odnowili ku pokucie, jako ci, którzy sobie znowu krzyżują Syna Bożego i jawnie go sromocą.
7 Земля бо пившая сходящий на ню множицею дождь и раждающая былия добрая оным, имиже и делаема бывает, приемлет благословение от Бога:
Albowiem ziemia, która często na się przychodzący deszcz pije i rodzi ziele przygodne tym, którzy ją sprawują, bierze błogosławieństwo od Boga;
8 а износящая терния и волчец непотребна есть и клятвы близ, еяже кончина в пожжение.
Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona jest i bliska przeklęstwa, która na koniec bywa spalona.
9 Надеемся же о вас, возлюбленнии, лучших и придержащихся спасения, аще и тако глаголем.
A wszakże, najmilsi! pewniśmy o was coś lepszego i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.
10 Не обидлив бо Бог, забыти дела вашего и труда любве, юже показасте во имя Его, послуживше святым и служаще.
Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapamiętał pracy waszej i pracowitej miłości, którąście okazali ku imieniu jego, gdyście służyli świętym i jeszcze służycie.
11 Желаем же, да кийждо вас являет тожде тщание ко извещению упования даже до конца,
A żądamy, aby każdy z was toż staranie pokazywał ku nabyciu zupełnej nadziei aż do końca.
12 да не лениви будете, но подражателе наследствующих обетования верою и долготерпением.
Abyście nie byli gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczyli obietnicę.
13 Аврааму бо обетовая Бог, понеже ни единем имяше болшим клятися, клятся Собою,
Albowiem Bóg obietnicę czyniąc Abrahamowi, gdy nie miał przez kogo większego przysiąc, przysiągł przez siebie samego,
14 глаголя: воистинну благословя благословлю тя и умножая умножу тя.
Mówiąc: Zaiste błogosławiąc błogosławić ci będę i rozmnażając rozmnożę cię.
15 И тако долготерпев, получи обетование.
A tak długo czekając, dostąpił obietnicy.
16 Человецы бо болшим кленутся, и всякому их прекословию кончина во извещение клятва (есть).
Ludzieć wprawdzie przez większego przysięgają, a przysięga, która się dzieje ku potwierdzeniu, jest między nimi końcem wszystkich sporów.
17 В немже лишше хотя Бог показати наследником обетования непреложное совета Своего, ходатайствова клятвою:
Dlatego też Bóg chcąc dostatecznie okazać dziedzicom obietnicy nieodmienność rady swojej, uczynił na to przysięgę,
18 да двема вещьми непреложными, в нихже невозможно солгати Богу, крепкое утешение имамы прибегшии ятися за предлежащее упование,
Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożebne, aby Bóg kłamał), warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionej nadziei,
19 еже аки котву имамы души, тверду же и известну, и входящую во внутреннейшее завесы,
Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,
