Первое послание к Фессалоникийцам 2
1 Сами бо весте, братие, вход наш иже к вам, яко не вотще бысть:
Przyjaciele, dobrze wiecie, że nasza wizyta u was nie poszła na marne.
2 но предпострадавше и досаждени бывше, якоже весте, в Филиппех, дерзнухом о Бозе нашем глаголати к вам благовествование Божие со многим подвигом.
Chociaż wcześniej, w Filippi, prześladowano nas i poniżano, to dzięki Bogu nie zabrakło nam odwagi, aby i wam, mimo wielu sprzeciwów, przedstawić dobrą nowinę.
3 Утешение бо наше не от прелести, ни от нечистоты, ни лестию:
Zapewniam was, że czyniąc to, nie próbowaliśmy was oszukać i nie kierowaliśmy się jakimiś nieczystymi pobudkami. Nie planowaliśmy też żadnego podstępu.
4 но якоже искусихомся от Бога верни быти прияти благовествование, тако глаголем, не аки человеком угождающе, но Богу искушающему сердца наша.
Bóg, powierzając nam misję głoszenia dobrej nowiny, uznał nas za godnych tego zadania. Nie zależy nam więc na popularności wśród ludzi, ale na uznaniu ze strony Tego, który zna najskrytsze myśli każdego człowieka.
5 Никогдаже бо в словеси ласкания быхом к вам, якоже весте, ниже в вине лихоимания: Бог свидетель!
Sami dobrze wiecie, że nigdy nie zabiegaliśmy o czyjeś poparcie i nie byliśmy zachłanni. Bóg jest tego świadkiem.
6 Ни ищуще от человек славы, ни от вас, ни от инех:
Nie zabiegaliśmy o ludzkie uznanie—ani u was, ani u nikogo innego.
7 могуще в тяготе быти, якоже Христовы Апостоли, но быхом тиси посреде вас, якоже доилица греет своя чада.
Chociaż jako apostołowie Chrystusa moglibyśmy żądać od was szacunku i pomocy, byliśmy dla was raczej jak matka opiekująca się dziećmi.
8 Тако желающе вас, благоволихом подати вам не точию благовествование Божие, но и душы своя, занеже возлюблени бысте нам.
Staliście się nam tak bliscy, że byliśmy gotowi nie tylko przekazać wam Bożą dobrą nowinę, ale nawet oddać za was własne życie—tak bardzo was pokochaliśmy.
9 Помните бо, братие, труд наш и подвиг: нощь бо и день делающе, да не отяготим ни единаго от вас, проповедахом вам благовествование Божие.
Przyjaciele, dobrze wiecie, jak ciężko i w pocie czoła pracowaliśmy. Dniem i nocą zarabialiśmy na własne utrzymanie, aby—głosząc dobrą nowinę—nie być dla was finansowym obciążeniem.
10 Вы свидетеле и Бог, яко преподобно и праведно и непорочно вам верующым быхом,
Zarówno wy, jak i sam Bóg, byliście świadkami tego, jak bezinteresownie, uczciwie i nienagannie postępowaliśmy będąc wśród was, wierzących Panu.
11 якоже весте, зане единаго когождо вас, якоже отец чада своя,
Przecież wiecie, że każdego z was podnosiliśmy na duchu i pocieszaliśmy—jak ojciec własne dzieci.
12 моляще и утешающе вас, и свидетельствующе вам ходити достойно Богу, призвавшему вы во Свое Царство и славу.
Gorąco też zachęcaliśmy was do życia w sposób podobający się Bogu—On zaprosił was przecież do swojego królestwa i chwały!
13 Сего ради и мы благодарим Бога непрестанно, яко приемше слово слышания Божия от нас, приясте не аки слово человеческо, но, якоже есть воистинну, слово Божие, еже и действуется в вас верующих.
Dlatego nieustannie dziękujemy Bogu za to, że nasze przesłanie przyjęliście nie jako zwykłą informację, ale jako prawdziwe słowa Boga, które teraz działają w waszym życiu.
14 Вы бо подобницы бысте, братие, церквам Божиим сущым во Иудеи о Христе Иисусе, зане таяжде и вы пострадасте от своих сплеменник, якоже и тии от Иудей,
Przyjaciele, poszliście w ślady wierzących z kościołów Jezusa Chrystusa w Judei. Podobnie jak oni, byliście bowiem prześladowani przez własnych rodaków.
15 убивших и Господа Иисуса и Его пророки, и нас изгнавших, и Богу не угодивших, и всем человеком противящихся,
Ich rodacy, Żydzi, dawniej zabijali proroków; oni również zamordowali naszego Pana, Jezusa, a teraz prześladują także nas. To, co czynią, nie podoba się ani Bogu, ani ludziom.
16 и возбраняющих нам глаголати языком, да спасутся, во еже исполнити им грехи своя всегда: постиже же на них гнев до конца.
Oni to usiłują przeszkodzić nam w głoszeniu poganom dobrej nowiny o zbawieniu. W ten sposób coraz dalej posuwają się w swoich grzechach, ale teraz nadszedł już czas, w którym Bóg okaże im swój gniew.
17 Мы же, братие, осиротевше от вас ко времени часа лицем, а не сердцем, лишше тщахомся лице ваше видети многим желанием.
Przyjaciele, ten krótki czas rozstania wzbudził w nas jeszcze większe pragnienie ponownego spotkania z wami—choć sercem ciągle jesteśmy z wami.
18 Темже хотехом приити к вам, аз убо Павел, единою и дважды: и возбрани нам сатана.
Postanowiliśmy więc odwiedzić was. Ja, Paweł, wybierałem się do was już dwa razy, ale za każdym razem przeszkodził mi w tym szatan.
19 Кто бо нам упование или радость или венец похваления? Не и вы ли пред Господем нашим Иисус Христом во пришествии Его?
Gdy nasz Pan, Jezus Chrystus, ponownie powróci na ziemię, kto inny będzie naszym powodem do dumy i radości, jeśli nie wy? Kto inny daje nam teraz tyle nadziei i radości?
20 Вы бо есте слава наша и радость.
To wy jesteście naszą dumą i radością.
