Первое послание к Коринфянам 13

1 Аще языки человеческими глаголю и ангелскими, любве же не имам, бых (яко) медь звенящи, или кимвал звяцаяй.

Мән әгәрдә бу дуниядики кишиләр сөзләватқан һәр хил тиллар һәтта пәриштиләрниң тиллири биләнму сөзләләйдиған болсамму, бирақ мән меһир-муһәббәтсиз болсам, у чағда мән пәқәт бир «даң-даң» қилидиған мис даң, бир «чаң-чаң» қилидиған чаң болуп қалимән, халас.

2 И аще имам пророчество, и вем тайны вся и весь разум, и аще имам всю веру, яко и горы преставляти, любве же не имам, ничтоже есмь.

Әгәр мән пәйғәмбәрлик қилалисам, барлиқ сирлар, барлиқ билимләрни чүшинип болған болсамму, һәм шуниң билән бир вақитта тағларни йөткәлигидәк толуқ ишәштә болсамму, амма мәндә меһир-муһәббәт болмиса, ундақта мән һеч нәрсә болмиған болимән.

3 И аще раздам вся имения моя, и аще предам тело мое, во еже сжещи е, любве же не имам, ни кая польза ми есть.

Әгәр барлиқ мал-мүлкүмни сәдиқигә атап һәм тенимни [Худаниң йолида] қурбанлиқ сүпитидә көйдүрүлүшкә сунған тәғдирдиму, амма мәндә йәнила меһир-муһәббәт болмиса, ундақта мениң һеч қандақ пайдам йоқ болған болиду.

4 Любы долготерпит, милосердствует, любы не завидит, любы не превозносится, не гордится,

Муһәббәт сәвир-тақәтлик болуш һәм меһриванлиқтур; Муһәббәт һәсәтхорлуқ қилмайду: Муһәббәт өзини махтимайду, Тәкәббурлуқ қилмайду,

5 не безчинствует, не ищет своих си, не раздражается, не мыслит зла,

Номуссизлиқ қилмайду, Өз мәнпәәтини көзләп жүрмәйду, Териктүрүлмәйду, Көңлидә өчмәнлик сақлимайду;

6 не радуется о неправде, радуется же о истине:

Һәққанийсизлиқтин хошал болмайду, Бәлки әмәлийәттин, һәқиқәттин хошал болиду;

7 вся любит, всему веру емлет, вся уповает, вся терпит.

һәммә ишта қосиғи кәңлик қилиду, һәммигә йүзлинип [Худаға] ишиниду, һәммә ишқа үмид бағлайду, һәммигә чидайду.

8 Любы николиже отпадает, аще же пророчествия упразднятся, аще ли языцы умолкнут, аще разум испразднится.

Меһир-муһәббәт һәргиз ахирлашмайду. Бешарәтләр болса, карға кәлмәйду: «намәлум тиллар» болса, түгәйду: [мөҗизилик] билимләрму карға кәлмәйду.

9 От части бо разумеваем и от части пророчествуем:

Чүнки бизниң билидиғанлиримиз қисмән, бешарәт беридиғанлиримиз қисмән;

10 егда же приидет совершенное, тогда, еже от части, упразднится.

лекин мукәммәллик кәлгәндә, қисмәнлик йоқилиду.

11 Егда бех младенец, яко младенец глаголах, яко младенец мудрствовах, яко младенец смышлях: егда же бых муж, отвергох младенческая.

Мән кичигимдә балиларчә сөзлидим, балиларчә ойлидим, балиларчә һесаплидим; чоң болғинимда, мән балилиқни ташлидим.

12 Видим убо ныне якоже зерцалом в гадании, тогда же лицем к лицу: ныне разумею от части, тогда же познаю, якоже и познан бых.

Чүнки биз һазир бир тутуқ деризидин мүҗмәл һалда көримиз, лекин шу чағда йүзму-йүз көримиз: Һазир мән қисмән тонуймән, шу чағда мән [Худа] мени тонуп келиватқандәк тонуймән.

13 Ныне же пребывают вера, надежда, любы, три сия: болши же сих любы.

Һазир ишәш, үмүт, меһир-муһәббәттин ибарәт бу үч нәрсә турупту; булардин әң үстүн туридиғини меһир-муһәббәттур.