Jobho 4
1 Ipapo Erifazi muTemani akapindura achiti:
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 “Kana mumwe munhu akava neshoko newe, iwe uchashayiwa mwoyo murefu here? Asi ndiani angarega kutaura?
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
3 Funga kuti wakadzidzisa vazhinji sei, uye kuti wakasimbisa sei maoko asina simba.
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
4 Mashoko ako akatsigira vaya vakagumburwa; wakasimbisa mabvi akaneta.
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 Asi zvino nhamo yasvika kwauri, uye iwe waora mwoyo; inokurova, iwe ndokuvhunduka.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
6 Ko, kutya kwako Mwari hakuzi chivimbo chako, uye nzira dzako dzakarurama tariro yako here?
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
7 “Rangarira iye zvino: Ndianiko, asina mhaka, akamboparadzwa? Ndokupiko kwakatongoparadzwa vakarurama?
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
8 Sezvandakaona, vaya vanodyara zvakaipa navaya vanokusha nhamo ndizvo zvavanokohwa.
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
9 Vanoparadzwa nokufema kwaMwari; vanoparara nokuputika kwehasha dzake.
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
10 Shumba dzingaomba nokunguruma, nyamba meno eshumba huru akaguduka.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
11 Shumba inoparara nokuda kwokushaya nyama, uye vana veshumbakadzi vanopararira.
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
12 “Shoko rakauyiswa kwandiri muchivande, nzeve dzangu dzakanzwa zevezeve raro.
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 Pakati pokurota hope dzinovhundutsa usiku, hope huru padzinenge dzabata vanhu,
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
14 kutya nokudedera zvakandibata zvikaita kuti mapfupa angu ose abvunde.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
15 Mumwe mweya wakapfuura pamberi pechiso changu, uye bvudzi romusoro wangu rikamira.
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 Wakamira, asi ndakatadza kuziva kuti chaiva chii. Chinhu chakamira pamberi pameso angu, uye ndakanzwa inzwi rakanyarara richiti:
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
17 ‘Ko, munhu anofa, angava akarurama kupfuura Mwari here? Ko, munhu angagona kuchena kukunda Muiti wake here?
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
18 Kana Mwari akasavimba navaranda vake, kana akakanganisa kutonga vatumwa vake,
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
19 zvikuru sei kuna avo vanogara mudzimba dzevhu, nheyo dzavo dziri muguruva, dzinopwanyiwa nyore kupfuura chipfukuto!
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 Dzinoputsanyiwa pakati pamambakwedza namadekwana; dzinoparara dzisingazoonekwi nokusingaperi.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
21 Ko, mabote etende ravo haana kubviswa here kuti vagofa vasina uchenjeri?’
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
