Jobho 29
1 Jobho akapfuurira mberi nokutaura kwake achiti:
Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:
2 “Haiwa ndinoshuva sei mwedzi yakapfuura, iwo mazuva andairindirwa naMwari,
Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,
3 mwenje wake pawaivhenekera pamusoro pangu uye ndaivhenekerwa nechiedza chake ndichifamba murima!
da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,
4 Haiwa, iwo mazuva andakanga ndichine simba, ushamwari hwaMwari chaihwo huchiropafadza imba yangu,
som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,
5 Wamasimba Ose paakanga achineni uye vana vangu pavakanga vakandipoteredza,
da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,
6 painyorovedzwa nzira yangu noruomba, uye dombo richindidururira hova dzamafuta omuorivhi.
da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,
7 “Pandakaenda kusuo reguta ndikandogara muchivara,
da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.
8 majaya akandiona akatsaukira parutivi uye vatana vakasimuka;
Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,
9 vakuru vakaramba kutaura vakafumbira miromo yavo namaoko avo;
Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,
10 manzwi avakuru akanyararidzwa, uye ndimi dzavo dzikanamira kumusoro kwemiromo yavo.
Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;
11 Vose vakandinzwa vakataura zvakanaka pamusoro pangu, uye vose vakandiona vakandirumbidza,
Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.
12 nokuti ndakanunura varombo vaichemera rubatsiro, uye nherera dzakanga dzisina anobatsira.
Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;
13 Munhu akanga ofa akandiropafadza; ndakaita kuti mwoyo wechirikadzi uimbe.
den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;
14 Ndakafuka kururama sechipfeko changu; kururamisira kwaiva nguo yangu nenguwani yangu.
jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.
15 Ndakanga ndiri meso kumapofu namakumbo kuzvirema.
Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;
16 Ndakanga ndiri baba kuna vanoshayiwa; ndaimiririra mhaka yomutorwa.
jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;
17 Ndakavhuna meno emunhu akanga akaipa, ndikabvuta chaakanga akaruma.
den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.
18 “Ndakafunga kuti, ‘Ndichafira mumba mangu, mazuva angu awanda sejecha.
Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;
19 Midzi yangu ichasvika kumvura, uye dova richava pamatavi angu usiku hwose.
min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;
20 Kukudzwa kwangu kucharamba kuri kutsva pandiri, uta hucharamba huri hutsva muruoko rwangu.’
min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"
21 “Vanhu vakanditeerera vachitarisira kwazvo, vanyerere vakamirira kurayira kwangu.
Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;
22 Shure kwokutaura kwangu, ivo havana kuzotaurazve; mashoko angu akawira panzeve dzavo zvinyoronyoro.
ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;
23 Vakandimirira kunge vakamirira mvura yomupfunhambuya, uye vakanwa mashoko angu kunge mvura yechirimo.
de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.
24 Pandakanyemwerera kwavari havana kuzvitenda; chiedza chechiso changu chaikosha kwavari.
Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.
25 Ndakavasarudzira nzira ini ndokugara saishe wavo; ndakagara samambo pakati pamauto ake; ndakanga ndakaita somunhu anonyaradza vanochema.
Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.
