Jobho 14

1 “Munhu akazvarwa nomukadzi ane mazuva mashoma azere nokutambudzika.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 Anobuda seruva agosvava; anotiza somumvuri, haagari.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Ko, munotarisisa munhu akadai here? Ko, muchamuuyisa kuzotongwa pamberi penyu here?

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Ndianiko angabudisa chinhu chakachena kubva pane chine tsvina? Hakuna!

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Mazuva omunhu akatarwa; makatema kuwanda kwemwedzi yake, mukamutarira miganhu yaasingagoni kudarika.

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Naizvozvo regai kumutarisa uye mumusiye ari oga, kusvikira apedza nguva yake somunhu anoshanda.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 “Asi kumuti kune tariro: Kana ukatemwa, unobukirazve, uye mabukira awo matsva haasvavi.

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Midzi yawo ingava yakwegura hayo muvhu uye hunde yawo ichifa muvhu,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 asi uchabukira pakunhuhwira kwemvura ugomera somuti uchangotanga kumera.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 Asi munhu anofa agoradzikwa pasi; anofema kokupedzisira uye haazovapozve.

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 Sokupera kunoita mvura mugungwa, kana kupwa nokuoma kworwizi,

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 saizvozvo munhu anovata pasi asingazomuki; kusvikira matenga asisiko, vanhu havazomukizve kana kumutswa pakuvata kwavo.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 “Haiwa, dai mandiviga henyu muguva chete, uye mandiviga kusvikira kutsamwa kwenyu kwapfuura! Dai chete manditarira nguva, uye ipapo mugondirangarira! (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Kana munhu akafa, angazoraramazve here? Mazuva ose okushanda kwangu kwakaoma, ndicharindira kusvikira kuvandudzwa kwangu kwasvika.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Muchadana uye ini ndichakupindurai; muchashuva chisikwa chamakaita namaoko enyu.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Zvirokwazvo muchaverenga nhambwe dzangu ipapo, asi musingarondi chivi changu.

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 Kudarika kwangu kuchasungirwa musaga; muchafukidzira chivi changu.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 “Asi sokupfupfunyuka kunoita gomo rigoondomoka, uye sokubviswa kwedombo panzvimbo yaro,

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 semvura inochera mabwe, uye sokuyerera kwemvura zhinji inokukura ivhu, saizvozvo munoparadza tariro yomunhu.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Munomukunda kamwe chete zvachose, uye akasazovapo; munoshandura chiso chake mobva mamudzinga.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Kana vanakomana vake vachikudzwa, iye haazvizivi; kana vakadzikisirwa pasi, iye haazvioni.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 Anongonzwa kurwadza kwomuviri wake chete, agozvichema iye pachake bedzi.”

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.