Jobho 10
1 “Ndinosema upenyu hwangu chaihwo, naizvozvo ndicharega kunyarara pakunyunyuta kwangu ndigotaura mukushungurudzika kwemwoyo wangu.
Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
2 Ndichati kuna Mwari: Musandiwanira mhosva asi mundiudze mhaka yangu nemi.
Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
3 Ko, kundimanikidza kunokufadzai, kuti muzvidze basa ramaoko enyu, muchinyemwerera kurangano dzavakaipa here?
Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
4 Ko, imi muna meso enyama here? Munoona sokuona kunoita munhu anofa here?
Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
5 Ko, mazuva enyu akaita seavaya vanofa, kana makore enyu samakore omunhu,
Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
6 kuti muongorore mhosva yangu uye mutsvage chivi changu,
Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
7 kunyange muchiziva kuti handina mhosva, uye kuti hakuna anogona kundinunura paruoko rwenyu here?
endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
8 “Maoko enyu akandiumba uye akandigadzira. Zvino modzoka kuzondiparadza here?
Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
9 Rangarirai kuti makandiumba sevhu. Zvino mondidzoserazve kuvhu here?
Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
10 Hamuna kundidurura somukaka here uye mukandigwambisa sechizi,
Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
11 mukandifukidza neganda nenyama mukandisonanidza pamwe chete namapfupa namarunda here?
Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
12 Makandipa upenyu mukandinzwira ngoni, uye nehanya yenyu mukachengeta mweya wangu.
Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
13 “Asi izvi ndizvo zvamakaviga mumwoyo menyu, uye ndinoziva kuti izvi zvaiva mupfungwa dzenyu.
Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
14 Kana ndakatadza, imi maizenge makanditarisa, uye hamaizotendera kudarika kwangu kuti kurege kurangwa.
Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
15 Kana ndine mhosva, ndine nhamo! Kunyange dai ndisina mhosva, handingasimudzi musoro wangu, nokuti ndizere nenyadzi uye ndakanyura mukutambudzika kwangu.
um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
16 Kana ndikasimudza musoro wangu, imi munondironda sezvinoita shumba, uyezve munoratidza simba renyu rinotyisa pamusoro pangu.
For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
17 Munouya nezvapupu zvenyu zvitsva kuzondipomera mhosva uye munowedzera hasha dzenyu pamusoro pangu, hondo dzenyu dzinondirwisa, mapoka namapoka.
du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
18 “Ko, zvino makandibudisirei mudumbu? Ndinoshuva kuti dai ndakafa hangu pasati pava neziso randiona.
Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
19 Dai chete ndakanga ndisina kumbovapo hangu, kana kuti ndakatakurwa ndichiendeswa kubwiro ndichangobva mudumbu ramai vangu!
lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
20 Ko, mazuva angu haasi mashoma ava kutopera here? Ibvai kwandiri kuti ndimbofara hangu kwakanguva,
Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
21 ndisati ndaenda kusingadzokwi, kunyika yerima nomumvuri wakadzama,
fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
22 kunyika yerima guru, yomumvuri wakadzama nenyonganyonga, iko kunoti kunyange chiedza chakangofanana nerima.”
eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
