Псалми 104
1 Благосиљај, душо моја, Господа! Господе, Боже мој, велик си веома, обукао си се у величанство и красоту.
Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
2 Обукао си светлост као хаљину, разапео небо као шатор;
Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
3 Водом си покрио дворове своје, облаке начинио си да су Ти кола, идеш на крилима ветреним.
Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
4 Чиниш ветрове да су Ти анђели, пламен огњени да су Ти слуге.
Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
5 Утврдио си земљу на темељима њеним, да се не помести на век века.
Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
6 Безданом као хаљином оденуо си је; на горама стоје воде.
La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
7 Од претње Твоје беже, од громовног гласа Твог теку.
De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
8 Излазе на горе и силазе у долине, на место које си им утврдио.
Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
9 Поставио си међу, преко које не прелазе, и не враћају се да покрију земљу.
Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
10 Извео си изворе по долинама, између гора теку воде.
Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
11 Напајају све звери пољске; дивљи магарци гасе жеђ своју.
Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
12 На њима птице небеске живе; кроз гране разлеже се глас њихов.
Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
13 Напајаш горе с висина својих, плодовима дела Твојих сити се земља.
Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
14 Дајеш те расте трава стоци, и зелен на корист човеку, да би извадио хлеб из земље.
Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
15 И вино весели срце човеку, и лице се светли од уља, и хлеб срце човеку крепи.
Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
16 Сите се дрвета Божија, кедри ливански, које си посадио.
Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
17 На њима птице вију гнезда; станак је родин на јелама.
Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
18 Горе високе дивокозама, камен је уточиште зечевима.
La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
19 Створио си месец да показује времена, сунце познаје запад свој.
Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
20 Стереш таму, и бива ноћ, по којој излази све зверје шумско;
Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
21 Лавови ричу за пленом, и траже од Бога хране себи.
La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
22 Сунце гране, и они се сакривају и лежу у ложе своје.
Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
23 Излази човек на посао свој, и на рад свој до вечера.
Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
24 Како је много дела Твојих, Господе! Све си премудро створио; пуна је земља блага Твог.
Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
25 Гле, море велико и широко, ту гмижу без броја, животиња мала и велика;
Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
26 Ту лађе плове, крокодил, ког си створио да се игра по њему.
Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
27 Све Тебе чека, да им дајеш пићу на време.
Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
28 Дајеш им, примају; отвориш руку своју, сите се добра.
Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
29 Одвратиш лице своје, жалосте се; узмеш им дух, гину, и у прах свој враћају се.
Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
30 Пошаљеш дух свој, постају, и понављаш лице земљи.
Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
31 Слава Господу увек; нек се весели Господ за дела своја!
Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
32 Он погледа на земљу, и она се тресе; дотакне се гора, и диме се.
Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
33 Певаћу Господу за живота свог; хвалићу Бога свог док сам год.
Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
34 Нека Му буде мила беседа моја! Веселићу се о Господу.
Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
35 Нека нестане грешника са земље, и безбожника нека не буде више! Благосиљај, душо моја, Господа! Алилуја!
Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
