Псалми 10
1 Зашто, Господе, стојиш далеко, кријеш се кад је невоља?
Perché, Signore, stai lontano, nel tempo dell'angoscia ti nascondi?
2 С охолости безбожникове мучи се убоги; хватају се убоги преваром коју измишљају безбожници.
Il misero soccombe all'orgoglio dell'empio e cade nelle insidie tramate.
3 Јер се безбожник дичи жељом душе своје, грабљивца похваљује.
L'empio si vanta delle sue brame, l'avaro maledice, disprezza Dio.
4 Безбожник у обести својој не мари за Господа: "Он не види." Нема Бога у мислима његовим.
L'empio insolente disprezza il Signore: «Dio non se ne cura: Dio non esiste»; questo è il suo pensiero.
5 Свагда су путеви његови криви; за судове Твоје не зна; на непријатеље своје неће ни да гледа.
Le sue imprese riescono sempre. Son troppo in alto per lui i tuoi giudizi: disprezza tutti i suoi avversari.
6 У срцу свом каже: Нећу посрнути; зло неће доћи никад.
Egli pensa: «Non sarò mai scosso, vivrò sempre senza sventure».
7 Уста су му пуна неваљалих речи, преваре и увреде, под језиком је његовим мука и погибао.
Di spergiuri, di frodi e d'inganni ha piena la bocca, sotto la sua lingua sono iniquità e sopruso.
8 Седи у заседи иза куће; у потаји убија правога; очи његове вребају убогога.
Sta in agguato dietro le siepi, dai nascondigli uccide l'innocente.
9 Седи у потаји као лав у пећини; седи у заседи да ухвати убогога; хвата убогога увукавши га у мрежу своју.
I suoi occhi spiano l'infelice, sta in agguato nell'ombra come un leone nel covo. Sta in agguato per ghermire il misero, ghermisce il misero attirandolo nella rete.
10 Притаји се, прилегне, и убоги падају у јаке нокте његове.
Infierisce di colpo sull'oppresso, cadono gl'infelici sotto la sua violenza.
11 Каже у срцу свом: "Бог је заборавио, окренуо је лице своје, неће видети никад."
Egli pensa: «Dio dimentica, nasconde il volto, non vede più nulla».
12 Устани Господе! Дигни руку своју, не заборави невољних.
Sorgi, Signore, alza la tua mano, non dimenticare i miseri.
13 Зашто безбожник да не мари за Бога говорећи у срцу свом да Ти нећеш видети?
Perché l'empio disprezza Dio e pensa: «Non ne chiederà conto»?
14 Ти видиш; јер гледаш увреде и муке и пишеш их на руци. Теби предаје себе убоги; сироти Ти си помоћник.
Eppure tu vedi l'affanno e il dolore, tutto tu guardi e prendi nelle tue mani. A te si abbandona il misero, dell'orfano tu sei il sostegno. Spezza il braccio dell'empio e del malvagio;
15 Сатри мишицу безбожном и злом, да се тражи и не нађе безбожност његова.
Punisci il suo peccato e più non lo trovi.
16 Господ је цар свагда, довека, нестаће незнабожаца са земље његове.
Il Signore è re in eterno, per sempre: dalla sua terra sono scomparse le genti.
17 Господе! Ти чујеш жеље ништих; утврди срце њихово; отвори ухо своје,
Tu accogli, Signore, il desiderio dei miseri, rafforzi i loro cuori, porgi l'orecchio
18 Да даш суд сироти и невољнику, да престану гонити човека са земље.
per far giustizia all'orfano e all'oppresso; e non incuta più terrore l'uomo fatto di terra.
