Плач Јеремијин 5
1 Опомени се, Господе, шта нас задеси; погледај и види срамоту нашу.
Бешимизға чүшкәнләрни есиңгә кәлтүргәйсән, и Пәрвәрдигар; Қара, бизниң рәсвачилиқта қалғинимизни нәзириңгә алғайсән!
2 Наследство наше привали се туђинцима, домови наши иностранцима.
Мирасимиз ятларға, Өйлиримиз яқа жутлуқларға тапшурулди.
3 Постасмо сироте, без оца, матере наше као удовице.
Биз житим-йесирләр, атисизлар болуп қалдуқ; Анилиримизму тул қалди.
4 Своју воду пијемо за новце, своја дрва купујемо.
Ичидиған суни сетивелишимиз керәк; Отунни пәқәт пулға алғили болиду.
5 На врату нам је јарам, и гоне нас; уморени немамо одмора.
Бизни қоғлиғучилар тап бастуруп келиватиду; Һалсирап, һеч арам тапалмаймиз.
6 Пружамо руку к Мисирцима и Асирцима, да се наситимо хлеба.
Җан сақлиғидәк бир чишләм нанни дәп, Мисир һәм Асурийәгә қол берип бойсунғанмиз.
7 Оци наши згрешише, и нема их, а ми носимо безакоња њихова.
Ата-бовилиримиз гуна садир қилип дуниядин кәтти; Биз болсақ, уларниң қәбиһлигиниң җазасини көтиришкә қалдуқ.
8 Робови нам господаре, нема никога да избави из руку њихових.
Үстимиздин һөкүм сүргүчиләр қуллардур; Бизни уларниң қолидин азат қилғучи йоқтур.
9 Са страхом за живот свој од мача у пустињи доносимо себи хлеб.
Далада қилич түпәйлидин, Ненимизни тепишқа җенимизни тәвәккул қилмақтимиз.
10 Кожа нам поцрне као пећ од љуте глади.
Теримиз тонурдәк қизиқ, Ачлиқ түпәйлидин қизитма бизни басмақта.
11 Срамоте жене на Сиону и девојке по градовима Јудиним.
Зионда аяллар, Йәһуда шәһәрлиридә пак қизлар аяқ асти қилинди.
12 Кнезове вешају својим рукама, не поштују лице старачко.
Әмирләр қолидин дарға есип қоюлди; Ақсақалларниң һөрмити һеч қилинмиди.
13 Младиће узимају под жрвње, и деца падају под дрвима.
Яш жигитләр ярғунчақта җапа тартмақта, Оғул балилиримиз отун жүкләрни йүдүп дәлдәңшип маңмақта.
14 Стараца нема више на вратима, ни младића на певању.
Ақсақаллар шәһәр дәрвазисида олтармас болди; Жигитләр нәғмә-навадин қалди.
15 Неста радости срцу нашем, игра наша претвори се у жалост.
Шат-хурамлиқ көңлимиздин кәтти, Уссул ойнишимиз матәмгә айланди.
16 Паде венац с главе наше; тешко нама, што згрешисмо!
Бешимиздин таҗ жиқилди; Һалимизға вай! Чүнки биз гуна садир қилдуқ!
17 Стога је срце наше жалосно, стога очи наше потамнеше,
Буниң түпәйлидин жүрәклиримиз муҗулди; Булар түпәйлидин көзлиримиз қараңғулашти —
18 Са горе Сиона, што опусте, и лисице иду по њој.
— Зион теғиға қарап көзлиримиз қараңғулашти, Чүнки у чөлдәрәп кәтти, Чилбөрә униңда пайлап жүрмәктә.
19 Ти, Господе, остајеш довека, престо Твој од колена до колена.
Сән, и Пәрвәрдигар, мәңгүгә һөкүм сүрисән; Тәхтиң дәвирдин-дәвиргә давамлишиду.
20 Зашто хоћеш да нас заборавиш довека, да нас оставиш задуго?
Сән немишкә бизни дайим унтуйсән? Немишкә шунчә узунғичә биздин ваз кечисән?
21 Обрати нас, Господе, к себи, и обратићемо се; понови дане наше како беху пре.
Бизни йениңға қайтурғайсән, и Пәрвәрдигар! Шундақ болғанда биз қайталаймиз! Күнлиримизни қедимкидәк әслигә кәлтүргәйсән,
22 Јер еда ли ћеш нас сасвим одбацити и гневити се на нас веома?
— Әгәр сән бизни мутләқ чәткә қақмиған болсаң, Әгәр биздин чәксиз ғәзәпләнмигән болсаң!
