Плач Јеремијин 5
1 Опомени се, Господе, шта нас задеси; погледај и види срамоту нашу.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Наследство наше привали се туђинцима, домови наши иностранцима.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Постасмо сироте, без оца, матере наше као удовице.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Своју воду пијемо за новце, своја дрва купујемо.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 На врату нам је јарам, и гоне нас; уморени немамо одмора.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Пружамо руку к Мисирцима и Асирцима, да се наситимо хлеба.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Оци наши згрешише, и нема их, а ми носимо безакоња њихова.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Робови нам господаре, нема никога да избави из руку њихових.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Са страхом за живот свој од мача у пустињи доносимо себи хлеб.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Кожа нам поцрне као пећ од љуте глади.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Срамоте жене на Сиону и девојке по градовима Јудиним.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Кнезове вешају својим рукама, не поштују лице старачко.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Младиће узимају под жрвње, и деца падају под дрвима.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Стараца нема више на вратима, ни младића на певању.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Неста радости срцу нашем, игра наша претвори се у жалост.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Паде венац с главе наше; тешко нама, што згрешисмо!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Стога је срце наше жалосно, стога очи наше потамнеше,
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Са горе Сиона, што опусте, и лисице иду по њој.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ти, Господе, остајеш довека, престо Твој од колена до колена.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Зашто хоћеш да нас заборавиш довека, да нас оставиш задуго?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Обрати нас, Господе, к себи, и обратићемо се; понови дане наше како беху пре.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Јер еда ли ћеш нас сасвим одбацити и гневити се на нас веома?
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
