Књига о Јову 7
1 Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
