Књига о Јову 7
1 Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?
Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?
2 Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,
Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,
3 Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.
Assim me deram por herança meses de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.
4 Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.
Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até à alva.
5 Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.
A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pele está gretada, e se fez abominável.
6 Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.
Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.
7 Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,
Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.
8 Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.
Os olhos dos que agora me veem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.
Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)
10 Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.
Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar jamais o conhecerá.
11 Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.
Por isso não reprimirei a minha boca: falarei na angústia do meu espírito; queixar-me-ei na amargura da minha alma.
12 Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?
Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?
13 Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,
Dizendo eu: consolar-me-á a minha cama: meu leito aliviará a minha ancia;
14 Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,
Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:
15 Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.
Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.
16 Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.
A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.
17 Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?
Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele o teu coração,
18 Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?
E cada manhã o visites, e cada momento o proves?
19 Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?
Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?
20 Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?
Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?
21 Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.
E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.
