Књига о Јову 7
1 Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?
Eikö ihminen aina pidä oleman sodassa maan päällä; ja hänen päivänsä ovat niinkuin orjan päivät?
2 Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,
Niinkuin palvelia halajaa varjoa, ja orja työnsä loppua,
3 Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.
Niin olen minä minulleni saanut turhat kuukaudet, ja minulla on monta murheellista yötä ollut.
4 Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.
Kuin minä levätä panin, sanoin minä: Koskahan minä nousen? ja sitte lueskelen, koska ehtoo tullee: minä olen ravittu kävellyksistä hamaan pimeyteen asti.
5 Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.
Minun lihani on puetettu madoilla ja maan tomulla; minun nahkani on ahvettunut ja hyljätyksi tullut.
6 Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.
Minun päiväni ovat lentäneet nopiammasti pois kuin syöstävä ja kuluneet ilman viivytystä.
7 Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,
Muista, että minun elämäni on tuuli, ja minun silmäni ei palaja hyvää näkemään.
8 Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.
Ja ei yksikään silmä, joka minun nyt näkee, pidä minua enempi näkemän. Sinun silmäs katsokoon minua, sitte minä hukun.
Pilvi raukee ja menee pois: niin myös se, joka menee alas hautaan, ei nouse jälleen, (Sheol h7585)
10 Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.
Eikä palaja jälleen huoneesensa, ei myös hänen siansa häntä enää tunne.
11 Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.
Sentähden en minä estä suutani; minä puhun henkeni ahtaudessa, ja juttelen sieluni murheessa.
12 Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?
Olenko minä meri eli valaskala, että sinä minun niin kätket?
13 Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,
Kuin minä ajattelin: minun vuoteeni lohduttaa minun, ja minun kehtoni saattaa minulle levon, koska minä itselleni puhun;
14 Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,
Niin sinä peljätät minua unilla, ja kauhistat minua näyillä,
15 Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.
Että minun sieluni sois itsensä hirtetyksi, ja minun luuni kuolleiksi.
16 Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.
Minä kauhistun, enkä pyydä silleen elää: lakkaa minusta, sillä minun päiväni ovat turhat.
17 Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?
Mikä on ihminen, ettäs hänen suurena pidät, ja panet hänen sydämees?
18 Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?
Sinä etsit häntä joka päivä, ja koettelet häntä aina.
19 Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?
Miksi et minusta luovu, ja päästä minua, siihen asti että minä sylkeni nielisin?
20 Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?
Minä olen syntiä tehnyt; mitä minun pitää sinulle tekemän, o sinä ihmisten vartia? miksis minun teit sinulles loukkaukseksi ja itselleni kuormaksi?
21 Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.
Ja miksi et minun pahaa tekoani anna anteeksi ja ota pois minun vääryyttäni? Sillä nyt pitää minun makaaman mullassa: ja jos minua aamulla etsit, niin en minä enää ole.
