Књига о Јову 41
1 Хоћеш ли удицом извући крокодила или ужем подвезати му језик?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Хоћеш ли му провући ситу кроз нос? Или му шиљком провртети чељусти?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Хоће ли те много молити, или ће ти ласкати?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Хоће ли учинити веру с тобом да га узмеш да ти буде слуга до века?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Хоћеш ли се играти с њим као с птицом, или ћеш га везати девојкама својим?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Хоће ли се њим частити другови? Разделити га међу трговце?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Хоћеш ли му напунити кожу шиљцима и главу оствама?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Дигни на њ руку своју; нећеш више помињати боја.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Гле, залуду је надати му се; кад га само угледа човек, не пада ли?
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Нема слободног који би га пробудио; а ко ће стати преда ме?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Ко ми је пре дао шта, да му вратим? Шта је год под свим небом, моје је.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Нећу ћутати о удима његовим ни о сили ни о лепоти стаса његовог.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Ко ће му узгрнути горњу одећу? К чељустима његовим ко ће приступити?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Врата грла његовог ко ће отворити? Страх је око зуба његових.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Крљушти су му јаки штитови спојени тврдо.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Близу су једна до друге да ни ветар не улази међу њих.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Једна је за другу прионула, држе се и не растављају се.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Кад киха као да муња сева, а очи су му као трепавице у зоре.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 Из уста му излазе лучеви, и искре огњене скачу.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Из ноздрва му излази дим као из врелог лонца или котла.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Дах његов распаљује угљевље и пламен му излази из уста.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 У врату му стоји сила, и пред њим иде страх.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Уди меса његовог спојени су, једноставно је на њему, не размиче се.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Срце му је тврдо као камен, тврдо као доњи жрвањ.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Кад се дигне, дрхћу јунаци, и од страха очишћају се од греха својих.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Да га удари мач, не може се одржати, ни копље ни стрела ни оклоп.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Њему је гвожђе као плева, а бронза као труло дрво.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 Неће га потерати стрела, камење из праће њему је као сламка;
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Као слама су му убојне справе, и смеје се баченом копљу.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Под њим су оштри црепови, стере себи оштре ствари у глибу.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Чини, те ври дубина као лонац, и море се мути као у ступи.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 За собом оставља светлу стазу, рекао би да је бездана оседела.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Ништа нема на земљи да би се испоредило с њим, да би створено било да се ничега не боји.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Шта је год високо презире, цар је над свим зверјем.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
