Књига о Јову 4
1 Тада одговори Елифас Теманац и рече:
Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
2 Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?
“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
3 Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;
Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
4 Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.
Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
5 А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.
Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
6 Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?
Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
7 Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?
“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
8 Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.
Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
9 Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.
Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
10 Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.
Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
11 Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.
Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
12 Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.
“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
13 У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,
Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
14 Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,
Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
15 И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.
Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
16 Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:
Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
17 Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?
‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
18 Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;
Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
19 А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.
Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
20 Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.
Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
21 Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.
İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
