Књига о Јову 4
1 Тада одговори Елифас Теманац и рече:
Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?
Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
3 Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;
Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;
4 Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.
Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;
5 А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.
Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.
6 Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?
Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
7 Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?
Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
8 Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.
Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
9 Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.
De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
10 Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.
La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;
11 Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.
Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.
12 Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.
Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.
13 У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,
Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
14 Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,
Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.
15 И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.
Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.
16 Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:
Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:
17 Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?
Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
18 Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;
Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:
19 А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.
Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.
20 Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.
De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.
21 Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.
La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.
