Књига о Јову 4
1 Тада одговори Елифас Теманац и рече:
Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
2 Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?
Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
3 Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;
Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
4 Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.
Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
5 А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.
Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
6 Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?
Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
7 Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?
Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
8 Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.
Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
9 Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.
Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
10 Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.
De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
11 Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.
De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
12 Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.
Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
13 У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,
Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
14 Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,
Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
15 И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.
Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
16 Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:
Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
17 Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?
Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
18 Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;
Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
19 А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.
Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
20 Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.
Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
21 Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.
Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
