Књига о Јову 30
1 А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.
Ma ora, quelli che son minori d'età di me si ridono di me, I cui padri io non avrei degnato mettere Co' cani della mia graggia.
2 А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.
Ed anche, che mi avrebbe giovato la forza delle lor mani? La vecchiezza era perduta per loro.
3 Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;
Di bisogno e di fame, [Vivevano] in disparte, e solitari; Fuggivano in luoghi aridi, tenebrosi, desolati, e deserti.
4 Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.
Coglievano la malva presso agli arboscelli, E le radici de' ginepri, per iscaldarsi.
5 Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.
Erano scacciati d'infra [la gente]; Ei si gridava dietro a loro, come [dietro ad] un ladro.
6 Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.
Dimoravano ne' dirupi delle valli, Nelle grotte della terra e delle rocce.
7 По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.
Ruggivano fra gli arboscelli; Si adunavano sotto a' cardi.
8 Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.
[Erano] gente da nulla, senza nome, Scacciata dal paese.
9 И њима сам сада песма, и постах им прича.
Ed ora io son la lor canzone, E il soggetto de' lor ragionamenti.
10 Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.
Essi mi abbominano, si allontanano da me, E non si rattengono di sputarmi nel viso.
11 Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.
Perciocchè [Iddio] ha sciolto il mio legame, e mi ha afflitto; Laonde essi hanno scosso il freno, [per non] riverir [più] la mia faccia.
12 С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.
I giovanetti si levano contro a me dalla [man] destra, mi spingono i piedi, E si appianano le vie contro a me, per [traboccarmi] in ruina;
13 Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.
Hanno tagliato il mio cammino, si avanzano alla mia perdizione, Niuno li aiuta;
14 Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.
Sono entrati come per una larga rottura, Si sono rotolati sotto le ruine.
15 Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.
Spaventi si son volti contro a me, Perseguitano l'anima mia come il vento; E la mia salvezza è passata via come una nuvola.
16 И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.
Ed ora l'anima mia si versa sopra me, I giorni dell'afflizione mi hanno aggiunto.
17 Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.
Di notte egli mi trafigge l'ossa addosso; E le mie arterie non hanno alcuna posa.
18 Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.
La mia vesta è tutta cangiata, per la quantità della marcia [delle piaghe], E mi stringe come la scollatura del mio saio.
19 Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.
Egli mi ha gittato nel fango, E paio polvere e cenere.
20 Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.
Io grido a te, e tu non mi rispondi; Io mi presento [davanti a te], e tu non poni mente a me.
21 Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.
Tu ti sei mutato in crudele inverso me; Tu mi contrasti con la forza delle tue mani.
22 Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.
Tu mi hai levato ad alto; tu mi fai cavalcar sopra il vento, E fai struggere in me ogni virtù.
23 Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.
Io so certamente che tu mi ridurrai alla morte, Ed alla casa assegnata ad ogni vivente.
24 Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.
Pur non istenderà egli la mano nell'avello; [Quelli che vi son dentro] gridano essi, quando egli distrugge?
25 Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?
Non piangeva io per cagion di colui che menava dura vita? L'anima mia non si addolorava ella per i bisognosi?
26 Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.
Perchè, avendo io sperato il bene, il mal sia venuto? Ed avendo aspettata la luce, sia giunta la caligine?
27 Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.
Le mie interiora bollono, e non hanno alcuna posa; I giorni dell'afflizione mi hanno incontrato.
28 Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.
Io vo bruno attorno, non già del sole; Io mi levo in pien popolo, [e] grido.
29 Брат постах змајевима и друг совама.
Io son diventato fratello degli sciacalli, E compagno delle ulule.
30 Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.
La mia pelle mi si è imbrunita addosso, E le mie ossa son calcinate d'arsura.
31 Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.
E la mia cetera si è mutata in duolo, E il mio organo in voce di pianto.
