Књига о Јову 29
1 Још настави Јов беседу своју и рече:
E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
2 О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,
Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses passados! como nos dias em que Deus me guardava!
3 Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,
Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
4 Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,
Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
5 Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,
Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
6 Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,
Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
7 Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:
Quando saía a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
8 Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,
Os moços me viam, e se escondiam, e até os idosos se levantavam e se punham em pé:
9 Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,
Os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca:
10 Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.
A voz dos chefes se escondia: e a sua língua se pegava ao seu paladar:
11 Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми
Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
12 Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;
Porque eu livrava o miserável, que clamava: como também o órfão que não tinha quem o socoresse.
13 Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;
A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viúva.
14 У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.
Vestia-me da justiça: e ela me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juízo.
15 Око бејах слепом и нога хромом.
Eu fui o olho do cego, como também os pés do coxo:
16 Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.
Aos necessitados era pai, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligência;
17 И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.
E quebrava os queixais do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
18 Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.
E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
19 Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.
A minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
20 Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.
A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
21 Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.
Ouvindo-me esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.
22 После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.
Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões destilavam sobre eles;
23 Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.
Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua boca, como a chuva tardia
24 Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.
Se me ria para eles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
25 Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.
Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquele que consola os que pranteiam.
