Књига о Јову 23
1 А Јов одговори и рече:
Job antwoordde, en sprak:
2 Још је тужњава моја одмет? А невоља је моја тежа од уздаха мојих.
Al weer heet mijn klagen verzet: Maar zijn hand dwingt mij tot zuchten!
3 О, кад бих знао како бих нашао Бога! Да отидем до престола Његовог,
Ach, dat ik Hem vinden kon, En voor zijn troon kon verschijnen!
4 Да разложим пред Њим парбу своју, и уста своја напуним разлога,
Dan zette ik Hem mijn zaak uiteen, En vulde mijn mond met bewijzen;
5 Да знам шта би ми одговорио, и разумем шта би ми рекао.
Dan kende ik de woorden, waarmee Hij mij antwoordt, Vernam ik, wat Hij mij zegt.
6 Би ли се према великој својој сили прео са мном? Не; него би ми помогао.
Zou Hij zijn macht in het geding moeten brengen? Neen, als Hij slechts naar mij hoorde!
7 Онде би се праведан човек могао правдати с Њим, и ослободио бих се за свагда од свог судије.
Dan zou Hij bemerken dat er bij Hem een onschuldige pleit, En ik was voorgoed van mijn Rechter bevrijd!
8 Гле, ако пођем напред, нема Га; ако ли натраг, не находим Га;
Maar ga ik naar het oosten, Hij is er niet, Of naar het westen, ik bespeur Hem niet;
9 Ако на лево ради, не видим Га; ако на десно, заклонио се, не могу Га видети.
Ik zoek Hem ten noorden, ik vind Hem niet, Wend mij naar het zuiden, ik zie Hem niet.
10 Али Он зна пут мој; кад ме окуша, изаћи ћу као злато.
Het is, omdat Hij mijn wandel kent Omdat ik als goud te voorschijn zou treden, als Hij mij toetst:
11 По стопама је Његовим ступала нога моја; пута Његова држао сам се, и не зађох.
Want mijn voet bleef steeds in zijn spoor, Ik hield zijn pad, en verliet het nooit!
12 Од заповести уста Његових нисам одступао; чувао сам речи уста Његових више него свој ужитак.
Van het bevel zijner lippen week ik niet af, Het woord van zijn mond heb ik in mijn boezem bewaard:
13 Али кад Он шта науми, ко ће Га одвратити? Шта душа Његова зажели, оно чини.
Maar wil Hij iets, wie kan Hem beletten, Begeert Hij iets, Hij voert het uit!
14 И извршиће шта је наумио за ме; и тога има у Њега много.
Ja, Hij volbrengt, wat Hij over mij heeft besloten, Met al het andere, wat Hij heeft beschikt:
15 Зато сам се уплашио од Њега; и кад то мислим, страх ме је од Њега.
En daarom ben ik voor Hem zo bang, Sidder ik, als ik aan Hem denk.
16 Бог је растопио срце моје, Свемогући ме је уплашио.
Het is God, die mijn hart murw heeft geslagen, De Almachtige, die mij verschrikt;
17 Што не погибох пре мрака? И што не сакри мрак испред мене?
Neen, niet door de duisternis ben ik ontsteld Niet door het donker, dat mijn gelaat bedekt!
