Књига о Јову 19
1 А Јов одговори и рече:
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 Докле ћете мучити душу моју и сатирати ме речима?
“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?
3 Већ сте ме десет пута наружили; није вас стид што тако наваљујете на ме?
On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
4 Али ако сам доиста погрешио, погрешка ће моја остати код мене.
Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.
5 Ако ли се још хоћете да дижете на ме и да ме корите мојом срамотом,
Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
6 Онда знајте да ме је Бог оборио и мрежу своју разапео око мене.
Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.
7 Ето, вичем на неправду, али се не слушам; вапим, али нема суда.
“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
8 Заградио је пут мој да не могу проћи; на стазе моје метнуо је мрак.
Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.
9 Свукао је с мене славу моју и скинуо венац с главе моје.
Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.
10 Порушио ме је од свуда, да ме нема; и као дрво ишчупао је надање моје.
Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
11 Распалио се на ме гнев Његов, и узео ме је међу непријатеље своје.
Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.
12 Војске Његове дођоше све заједно и насуше к себи пут к мени, стадоше у логор около шатора мог.
Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
13 Браћу моју удаљио је од мене, и знанци моји туђе се од мене.
“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
14 Ближњи моји оставише ме, и знанци моји заборавише ме.
Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.
15 Домашњи моји и моје слушкиње гледају ме као туђина; странац сам у очима њиховим.
Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.
16 Зовем слугу свог, а он се не одзива, а молим га устима својим.
Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.
17 Дах је мој мрзак жени мојој, а преклињем је синовима утробе своје.
Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.
18 Ни деца не хају за ме; кад устанем, руже ме.
Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
19 Мрзак сам свима неверним својим, и које љубљах посташе ми противници.
Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.
20 За кожу моју као за месо моје прионуше кости моје; једва оста кожа око зуба мојих.
Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.
21 Смилујте се на ме, смилујте се на ме, пријатељи моји, јер се рука Божија дотакла мене.
“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı'nın eli vurdu bana.
22 Зашто ме гоните као Бог, и меса мог не можете да се наситите?
Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?
23 О кад би се написале речи моје! Кад би се ставиле у књигу!
“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,
24 Писаљком гвозденом и оловом на камену за вечни спомен кад би се урезале!
Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
25 Али знам да је жив мој Искупитељ, и на последак да ће стати над прахом.
Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
26 И ако се ова кожа моја и рашчини, опет ћу у телу свом видети Бога.
Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı'yı göreceğim.
27 Ја исти видећу Га, и очи моје гледаће Га, а не друге. А бубрега мојих нестаје у мени.
O'nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!
28 Него би требало да кажете: Зашто га гонимо? Кад је корен беседе у мени.
Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,
29 Бојте се мача; јер је мач освета за безакоње; и знајте да има суд.
Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”
