Књига о Јову 19
1 А Јов одговори и рече:
Respondeu porém Job, e disse:
2 Докле ћете мучити душу моју и сатирати ме речима?
Até quando entristecereis a minha alma, e me quebrantareis com palavras?
3 Већ сте ме десет пута наружили; није вас стид што тако наваљујете на ме?
Já dez vezes me envergonhastes; vergonha não tendes: contra mim vos endureceis.
4 Али ако сам доиста погрешио, погрешка ће моја остати код мене.
Embora haja eu, na verdade, errado, comigo ficará o meu erro.
5 Ако ли се још хоћете да дижете на ме и да ме корите мојом срамотом,
Se deveras vos levantais contra mim, e me arguis com o meu opróbrio,
6 Онда знајте да ме је Бог оборио и мрежу своју разапео око мене.
Sabei agora que Deus é o que me transtornou, e com a sua rede me cercou.
7 Ето, вичем на неправду, али се не слушам; вапим, али нема суда.
Eis que clamo: violência; porém não sou ouvido; grito: socorro; porém não há justiça.
8 Заградио је пут мој да не могу проћи; на стазе моје метнуо је мрак.
O meu caminho entrincheirou, e já não posso passar, e nas minhas veredas pôs trevas.
9 Свукао је с мене славу моју и скинуо венац с главе моје.
Da minha honra me despojou; e tirou-me a coroa da minha cabeça.
10 Порушио ме је од свуда, да ме нема; и као дрво ишчупао је надање моје.
Derribou-me ele em roda, e eu me vou, e arrancou a minha esperança, como a uma árvore.
11 Распалио се на ме гнев Његов, и узео ме је међу непријатеље своје.
E fez inflamar contrar mim a sua ira, e me reputou para consigo, como a seus inimigos.
12 Војске Његове дођоше све заједно и насуше к себи пут к мени, стадоше у логор около шатора мог.
Juntas vieram as suas tropas, e prepararam contra mim o seu caminho, e se acamparam ao redor da minha tenda.
13 Браћу моју удаљио је од мене, и знанци моји туђе се од мене.
Pôs longe de mim a meus irmãos, e os que me conhecem deveras me estranharam.
14 Ближњи моји оставише ме, и знанци моји заборавише ме.
Os meus parentes me deixaram, e os meus conhecidos se esqueceram de mim.
15 Домашњи моји и моје слушкиње гледају ме као туђина; странац сам у очима њиховим.
Os meus domésticos e as minhas servas me reputaram como um estranho, e vim a ser um estrangeiro aos seus olhos.
16 Зовем слугу свог, а он се не одзива, а молим га устима својим.
Chamei a meu criado, e ele me não respondeu, suplicando-lhe eu por minha própria boca.
17 Дах је мој мрзак жени мојој, а преклињем је синовима утробе своје.
O meu bafo se fez estranho a minha mulher, e eu a suplico pelos filhos do meu corpo.
18 Ни деца не хају за ме; кад устанем, руже ме.
Até os rapazes me desprezam, e, levantando-me eu, falam contra mim.
19 Мрзак сам свима неверним својим, и које љубљах посташе ми противници.
Todos os homens do meu secreto conselho me abominam, e até os que eu amava se tornaram contra mim.
20 За кожу моју као за месо моје прионуше кости моје; једва оста кожа око зуба мојих.
Os meus ossos se apegaram à minha pele e à minha carne, e escapei só com a pele dos meus dentes.
21 Смилујте се на ме, смилујте се на ме, пријатељи моји, јер се рука Божија дотакла мене.
Compadecei-vos de mim, amigos meus, compadecei-vos de mim, porque a mão de Deus me tocou.
22 Зашто ме гоните као Бог, и меса мог не можете да се наситите?
Porque me perseguis assim como Deus, e da minha carne vos não fartais?
23 О кад би се написале речи моје! Кад би се ставиле у књигу!
Quem me dera agora, que as minhas palavras se escrevessem! quem me dera, que se gravassem num livro!
24 Писаљком гвозденом и оловом на камену за вечни спомен кад би се урезале!
E que, com pena de ferro, e com chumbo, para sempre fossem esculpidas na rocha!
25 Али знам да је жив мој Искупитељ, и на последак да ће стати над прахом.
Porque eu sei que o meu redentor vive, e que estará em pé no derradeiro dia sobre o pó.
26 И ако се ова кожа моја и рашчини, опет ћу у телу свом видети Бога.
E depois de roída a minha pele, contudo desde a minha carne verei a Deus,
27 Ја исти видећу Га, и очи моје гледаће Га, а не друге. А бубрега мојих нестаје у мени.
A quem eu verei por mim mesmo, e os meus olhos o verão, e não outro: e por isso os meus rins se consomem no meu seio.
28 Него би требало да кажете: Зашто га гонимо? Кад је корен беседе у мени.
Na verdade, que devieis dizer: Porque o perseguimos? Pois a raiz da acusação se acha em mim.
29 Бојте се мача; јер је мач освета за безакоње; и знајте да има суд.
Temei vós mesmos a espada; porque o furor traz os castigos da espada, para saberdes que haverá um juízo.
