Књига о Јову 17
1 Дух се мој квари, дана мојих нестаје; гробови су моји.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Код мене су ругачи, и око моје проводи ноћи у јаду који ми задају.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Дај ми ко ће јамчити код Тебе; ко је тај који ће се руковати са мном?
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 Јер си од њиховог срца сакрио разум; зато их нећеш узвисити.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 Ко ласка пријатељима, његовим ће синовима очи посахнути.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 Учинио је од мене причу народима, и постао сам бубњање међу њима.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 Потамнело је око моје од јада, и сви уди моји посташе као сен.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Зачудиће се томе прави, и безазлени ће устати на лицемере.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 Али ће се праведник држати свог пута, и ко је чистих руку већма ће ојачати.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 А ви вратите се свиколики и ходите; нећу наћи мудра међу вама.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 Дани моји прођоше, мисли моје покидаше се, што имах у срцу.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 Од ноћи начинише дан, и светлост је близу мрака.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 Гробу вичем: Ти си отац мој; црвима: Ти си мати моја, ти си сестра моја.
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 И где је сада надање моје? Моје надање ко ће видети?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
